2 maart 2023
·
0 reacties
Door Andrew Osmond.
boven de hemeleen filmisch fantasie-avontuur, het is een naaste verwant van de film van Keiichi Hara uit 2019 verjaardag wonder. Beide zijn familie-anime, echter zonder geweld of vulgariteit boven de hemel het heeft bedreigingen en zelfs angst in zijn laatste stuk.
Beide zijn films over tienermeisjes die andere fantasiewerelden betreden dan die van henzelf. Nee gebruiken, of zelfs herkennen, de stijlfiguren van zogenaamde “isekai“anime. Per “isekai‘, Ik verwijs naar de enorme hoeveelheid ‘ga naar andere werelden’-anime sinds de jaren 2010 die uitgebreid verwijzen naar videogames, de otaku-cultuur en elkaar. In plaats daarvan putten de films uit oudere vormen van fantasie.
boven de hemel heel dichtbij voelen Chihiro’s reis op sommige punten, en ook voor voorouders zoals tovenaar van Oz (vooral de muziekfilm). Veelbetekenend, de heldinnen in ons, Wonderland-verjaardag Het is boven de hemel iedereen wil naar huis, wat voor velen niet het geval is isekai aanwijzingen. Ik praat hier meer over de invloed van oude fantasie op anime, en Jeanette Ng duikt hier dieper in op de problemen.
boven de hemelDe heldin van is Mio, een tiener. Zoals Chihiro erin geestig en Akane erin Wonderland-verjaardag, lijkt ze apathisch en ongemotiveerd. In de openingsmomenten zien we Mio stoppen met sporten op school. Zelfs als haar vriendin Arata haar aanspoort om terug te gaan en het af te maken, zegt ze dat het geen zin heeft. Arata is trouwens al van kinds af aan zijn vriend, en het is duidelijk dat de adolescentie de gevoelens van jonge mensen begon te compliceren. Hoewel de film vooral Mio’s verhaal is, speelt Arata een grote rol; in feite had er vanuit zijn perspectief een hele andere film kunnen zijn.
Er is een scène in de klas, nadat er iets belangrijks is gebeurd, wanneer we een leraar een gedicht horen voordragen over hoe het in de lente zo comfortabel is dat je verslapt. Of, om preciezer te zijn: “In de lenteslaap ben ik me niet bewust van de dageraad.” Zoals Jonathan Clements opmerkt tijdens zijn interview met regisseur Yoshinobu Sena in Scotland Loves Anime, het gedicht is Chinees, door Meng Haoran van de Tang-dynastie. Sena legde uit dat het voor hem paste bij de situatie van Mio. Hoewel ze in de lente van haar leven is, een tijd waarin de popcultuur (waaronder veel anime) erop staat dat iemand van haar leeftijd op avontuur moet gaan, slaapt Mio het liefst.
Kun je vanaf dat moment verwijzen naar een van de beste grappen in de film van Mamoru Hosoda, Het meisje dat op tijd sprong. De heldin van deze film is net begonnen door de tijd te “springen”. In paniek raadpleegt ze haar wijze tante, die haar blij vertelt dat middelbare scholieren dit de hele tijd doen. Immers, hoe vaak had ze zelf als tiener niet lang in bed geslapen, denkend dat ze niets wilde doen… en zich toen opeens afgevraagd waar die mooie vrije dag gebleven was?
Volgens traditie, Mio in boven de hemel moet uit haar verveling worden geschopt door naar een magische plek te gaan. Ongebruikelijk is de magische wereld waarin ze terechtkomt een alternatieve versie van haar dagelijkse buurt. Het is Ikebukuro, een wijk in het centrum van Tokio, maar veel leger. Er zijn verschillende magische figuren te ontdekken, zowel vriendelijk als dreigend. Eén ding om op te merken: wanneer Mio de “alternatieve” Ikebukuro aanraakt, worden alle “omgevingsgeluiden” op de achtergrond omgekeerd afgespeeld.
Buitenlandse kijkers zullen Ikebukuro ervaren van Het zal blijven!! saga (hoewel, zoals deze blog heeft opgemerkt, de werkelijke plaats in vergelijking belachelijk veilig is). De film toont de Toden Arakawa-tramlijn (geen trein) die door het gebied loopt; Mio en haar vrienden gebruiken het voor hun dagelijkse woon-werkverkeer. Er zijn ook glimpen van de uilenstandbeelden van Ikebukuro; de daktuin van de Seibu-winkel; en het populaire dakaquarium “Sunshine City”. Hier lijken de pinguïns door de lucht te zweven, wat later in de film een fantastische uitbetaling oplevert. (Hetzelfde aquarium speelt een grote rol Pinguïn trommel serie van Kunihiko Ikuhara).
Het idee om een ‘echte’ stedelijke omgeving te gebruiken als achtergrond voor een buitenaardse fantasie komt niet zo vaak voor in westerse media. Een vroeg voorbeeld is echter de film de goochelaar (1978), een geheel zwarte bewerking van De tovenaar van Oz waar Dorothy van Diana Ross zich in een New Yorkse fantasie bevindt. In Japan wordt het idee vaak geassocieerd met deathmatch-spellen – het is een hoofdbestanddeel van het spel. Persona franchise, terwijl beide Gantz en de recente Alice aan de grens personages transporteren naar “schaduw” -versies van Tokio, gevuld met moordenaars en monsters. Er is ook de nachtmerrieachtige climax van Mamoru Hosoda. miraiwiens kindheld verdwaald is in een gigantische versie van Tokio’s toch al enorme stations, compleet met drakentreinen en buitenaardse volwassenen.
Zoals opgemerkt, boven de hemel wordt ook intens in zijn laatste act, als Mio zich realiseert dat er misschien is Nee weg naar huis naar haar, en de reden is ongrijpbaar. (Ze heeft duidelijk nog nooit de boeken van Kenji Miyazawa gelezen Nacht op de Galactische Spoorweg.) Maar niet alles is verloren, dankzij je bondgenoten in deze Tokio-fantasie. Er is Kiku-chan, een jong meisje dat zich Mio herinnert van ergens, zoals Mio met haar doet. Ze wordt in het Japans ingesproken door de productieve Saori Hayami, die Shoko was een stille stem en Saki erin oost eden.
Dan is er Gimon, die eruitziet als een gigantische harige knuffel en die eigenlijk Het is een knuffel in Mio’s wereld, evenals een cartoonafbeelding in de LINE-berichten die ze op haar telefoon verzendt. Hij, of zij, hebben grappig genoeg twee Japanse stemmen – een “oude mannen” stem van Koichi “Spike Spiegel” Yamadera, en een vrouwenstem van Ikue Otani, die Pikachu is in pokemon en helikopter erin Een stuk.
Andrew Osmond is de auteur van 100 animatiefilms. boven de hemel is beschikbaar voor pre-order in het VK bij Anime Limited.