22 januari 2023
·
0 reacties
Door Helen McCarthy.
Kunst is een tijdmachine; het laat ons andere versies van het verhaal zien. Degenen die we het minst leuk vinden, zijn meestal degenen die we moeten onthouden.
George Takei, die naam maakte in Star Trek zoals dhr. Sulu, die later zijn leven wijdde aan activisme, reist door de tijd sinds hij en zijn gezin tijdens zijn jeugd door zijn eigen land naar een concentratiekamp werden gestuurd. Hij weigert zich door deze ervaring te laten tegenhouden. Hij weigert ook het onrecht te vergeten dat meer dan 127.000 Japans-Amerikaanse burgers is aangedaan, van wie er bijna 2.000 stierven door ondervoeding, blootstelling en ziekte, die allemaal werden beroofd van hun bedrijven en huizen en na jaren van onrecht werden vrijgelaten met $ 25 en een buskaartje. . . Dit is haar eerbetoon aan de veerkracht en moed van de gemarginaliseerde gemeenschap waar ze opgroeide.
Tegenwoordig, wanneer Japan en de Japanse cultuur worden gevierd, verpakt, gemonetariseerd en geglobaliseerd, wordt de geschiedenis van deze gemeenschap vaak terzijde geschoven als behorend tot het verleden. Maar zelfs tien jaar geleden worstelden Aziatisch-Amerikaanse en Britse acteurs om buiten het paradigma van schurkenstaten of slachtofferschap te worden gecast. Ze mochten dan wel rollen krijgen in Aziatische drama’s, maar als het ging om het vertellen van verhalen over de cultuur waarin ze geboren waren, deelden ze het lot van de meeste gekleurde acteurs: gecast als de crimineel, de conciërge, de exotische lieverd.
Eindelijk zijn er dingen aan het veranderen. Met uitzondering van de twee Aziatisch-Amerikaanse hoofdrolspelers, Takei en de opmerkelijke Telly Leung, is de cast Brits en op twee na alle Aziatisch-Brits. Geen geel hier, ook geen wit. Dit is een getalenteerde groep met een prachtige set stemmen en een sterk dramatisch vermogen.
Takei’s ervaring is de drijfveer voor loyaliteit, en zijn podiumpresentatie en dramatische vaardigheid verankeren de uitvoering, maar dit is niet het verhaal van zijn leven. Verschillend Mijn buur Totoro, onlangs opgevoerd in het Barbican Theatre, dit is geen verhaal dat het beste door de ogen van een kind kan worden gezien. Het heeft veel complexiteiten.
De botsing tussen een eeuwenoude cultuur van respect, solidariteit en erbij horen, met het opportunisme om te grijpen wat men kan en ieder voor zich, wordt levendig in beeld gebracht. Dat geldt ook voor de toewijding van veel Aziatische Amerikanen aan de manier waarop Amerika zichzelf wil zien – als een plaats van vrijheid, kansen en rechtvaardigheid voor iedereen. De puurheid en waarde van dat idee wordt gevierd in dit verhaal over hoe blanke Amerikanen een andere minderheid uitbuitten en verraden.
loyaliteit het gaat niet om bitterheid, hoewel het bitterheid zijn recht geeft. Het gaat om eerlijkheid en erkenning. De politieke keuzes die families en gemeenschappen hebben verdeeld, worden getoond in al hun bijtende schaamte, maar de centrale thema’s van menselijke waardigheid, hoop en vooral vergeving blijven aanwezig. Dit geeft het drama een krachtige emotionele boost. Ik was niet de enige die huilde in de stoelen van de critici, vooral in de slotscènes.
Het zijn niet allemaal grote emoties en droevige gezichten, op of naast het podium – dat is entertainment, en dat is het zeker. De partituur is buitengewoon plezierig, met veel enthousiasme gespeeld en gezongen, en de danssequenties zorgden ervoor dat ik wilde opstaan en mee wilde doen. De enscenering, met stoelen aan weerszijden van de speelruimte, plaatst je op een paar meter afstand van de actie in soms pijnlijke intimiteit. De lijnen zijn strak, zoals de terzijde dat Amerika tegen Italië vecht, maar Joe DiMaggio zit niet in een concentratiekamp. Je bent echter ook nauw betrokken bij het lachen, de romantiek en de actie. Je kunt de emotie tussen de acteurs zien, hun lichaamstaal lezen op een manier die zeldzaam is op het Londense muziekpodium.
loyaliteit het loopt tot april, wanneer, met de brute realiteit van geschiedenis en theater, een andere show het zal vervangen. Dus ik stel voor dat je er nu naar kijkt nu het nog kan, niet alleen om George Takei zijn Londense podiumdebuut te zien maken op 85-jarige leeftijd, maar om het beste soort entertainment te zien, het soort dat je laat lachen, huilen, vragen stellen en nadenken.
Helen McCarthy is de auteur van Een korte geschiedenis van manga. door George Takei loyaliteit speelt tot 8 april 2023 in het Charing Cross Theatre, Londen. Foto’s door Tristram Kenton.
