We komen aan het einde van lang wachten, kinderen – Indiana Jones and the Dial of Destiny draait deze week in de bioscopen en belooft een groots avontuur en een duistere kijk op onze iconische held. Niet erg Spielbergiaans, als je het mij vraagt. Steven Spielberg regisseerde echter niet de vijfde inzending in de langlopende franchise. In plaats daarvan nam James Mangold, de veelgeprezen regisseur van onder meer Walk the Line en Logan, de touwtjes in handen.
Voor degenen die niet bekend zijn met het werk van Mangold, heb ik een lijst samengesteld met de beste James Mangold-films uit zijn oeuvre die je zou moeten bekijken om vertrouwd te raken met zijn stijl voordat je in Dial of Destiny springt.
Logan (2017)
Van alle films op deze lijst lijkt Logan de perfecte zij-aan-zij vergelijking met Indy V – althans op basis van de recensies die ik heb gelezen. Hier vinden we Logan van Hugh Jackman, ook bekend als Wolverine, die de laatste fase van zijn leven nadert. Hij heeft nog steeds hetzelfde opvliegendheid, maar hij is ook gebroken, boos en afgesneden van de samenleving – vergelijkbaar met Indy aan het begin van Dial of Destiny. Het avontuur komt echter in de vorm van een jonge vrouw met mutante krachten, en Logan moet opnieuw de mantel van Wolverine opnemen om haar te beschermen tegen een gevaarlijke dreiging.
Mangold verpakt Logan in een volwassen, R-rated toon vol bloed, veel F-bommen en een heleboel volwassen thema’s. Dit is niet jouw typische gezinsvriendelijke stripboekaanpassing. Logan is duister, gemeen, vaak moeilijk te zien vanwege zijn brutaliteit, maar hij is nooit minder dan meesterlijk in zijn executie. Het duurt iets langer dan nodig is en is vrij dik van pathos. In de kern is dit echter een hoopvol onderzoek van een gebroken man die op zoek is naar een laatste kans op verlossing. Klinkt bekend?
Loop de lijn (2005)
Mangold’s Walk the Line is een perfecte biografie. Terwijl andere films gebaseerd op legendarische sterren vaak te star-gebonden worden en nauwgezet momenten uit hun leven recreëren zonder hun onderwerpen echt te onderzoeken, stript Walk the Line Johnny Cash tot op het bot, waardoor we de man achter de mythe kunnen zien. Gespeeld door Joaquin Phoenix (die alle liedjes van Cash zingt!), is Cash een doorsnee man die worstelt met roem, fortuin, liefde, drugsverslaving, het verlies van zijn jongere broer en zijn aanmatigende vader. Tegen het einde van de film wegen nummers als “Ring of Fire” en “Walk the Line” zwaarder, net als onze visie op Cash en zijn eeuwige vlam, June Carter (Reese Witherspoon in haar beste uitvoering).
Mangold gaat goed om met het materiaal, veroordeelt Cash niet en richt eenvoudigweg een camera op zijn capriolen, waardoor we de kans krijgen om in zijn schoenen te stappen. Het is een briljante film en een van de beste biografieën ooit gemaakt.
Nee, Indy zingt niet als Johnny Cash, maar hij lijkt dezelfde pijn te hebben als onze legendarische countryster.
3:10 voor Yuma (2007)
Over mannen die worstelen met roem gesproken, in 3:10 to Yuma neemt de outlaw van Russell Crowe het op tegen de ongelukkige boer van Christian Bale, met heerlijke resultaten. Meer actie en avontuur dan een traditionele western – hadden we de Gatling-geweren nodig? Wanneer het tijd is voor Bale, een voormalige veteraan uit de burgeroorlog die een beloning wil innen en het respect van zijn minachtende zoon wil verdienen, om Crowe’s personage op een trein te vervoeren en hem naar de gevangenis te sturen, begrijpen en respecteren we deze twee mannen in gelijke mate. Denk aan Heat van Michael Mann, alleen vreemder en met minstens twee keer zoveel paarden.
mangel het duwt het aantal doden naar absurde hoogten, vooral tijdens de derde akte, maar het doorbreekt de chaos met meer intieme, stillere momenten die werken omdat beide hoofdrolspelers zo buitengewoon zijn.
3:10 to Yuma is misschien geen klassieke inzending in het genre, maar het beweegt zich in een snel tempo en biedt een meeslepende karakterstudie over twee gedesillusioneerde mannen die aan weerszijden van de wet opereren.
Ford tegen Ferrari (2019)
Ford v Ferrari mag dan wel spannende racescènes en een duidelijke genegenheid voor auto’s bevatten, maar vergis je niet, dit is een film over vaders en zonen – het is ook een van de droevigste films die je ooit zult zien.
Zie je hier een patroon? James Mangold maakt films over gebroken mannen die in het reine komen met hun slechte levensbeslissingen. Ze zijn nog steeds helden en opmerkelijk efficiënt in wat ze doen, maar ze dragen veel bagage met zich mee en worden vaak gedwongen tot een reis die hen in staat stelt los te komen van hun spijt uit het verleden.
Werkt het voor Indy, een man die eens zorgeloos de zonsondergang tegemoet liep naast zijn vader en vrienden vlak nadat hij de laatste liefde van zijn leven had verloren? We zullen zien.
Hoe dan ook, de aanpak werkt ongelooflijk goed voor Ford v Ferrari. Natuurlijk is er absoluut behoefte aan snelheid op het display, maar Mangold is meer geïnteresseerd in de complexe motoren die onder de motorkap werken, als je begrijpt wat ik bedoel. Gelukkig nemen sterren Christian Bale en Matt Damon de taak op zich om hun personages om te vormen tot meer dan alleen maar karikaturen van meer dan levensgrote iconen. Ondanks al hun innovatie en ervaring zijn Ken Miles en Carroll Shelby buitengewoon menselijk, wat betekent dat we hun pijn des te meer voelen.
Politie Land (1997)
Over drama’s met veel personages gesproken, jullie zouden er allemaal goed aan doen om naar het fantastische Copland uit 1997 te kijken, met in de hoofdrol Sylvester Stallone in een van zijn beste vertolkingen als politieagent op leeftijd die voor een moeilijke beslissing staat: zijn gerespecteerde officieren beschermen, of de wet handhaven en de waarheid aan het licht. De film onderzoekt de complexe dynamiek van macht, moraliteit en de gevolgen van keuzes van de personages.
Nogmaals, Mangold duikt in de psyche van zijn mannelijke hoofdrolspelers en geeft Stallone de kans om tegen type te spelen. Copland waagt zich op fascinerend terrein en dient als een solide verkenning van de duistere kant van wetshandhaving.
Met andere woorden, kijk eens naar de films van James Mangold en misschien ben je eerder geneigd om zijn versie van Indiana Jones te accepteren.