Natuurlijk is deze desillusie geworteld in de systemische onderdrukking van iedereen buiten de meerderheid. Geproduceerd door Ryan Coogler, volgt de documentaire “Anthem” van regisseur Peter Nicks songwriter Kris Bowers (“Brigerton”, “Green Book”) en producer DJ Dahi (“Self Care” van Mac Miller, “Money Trees” van Kendrick Lamar) terwijl ze reis door Amerika, op zoek naar het opnieuw uitvinden van het volkslied.
De documentaire neemt het formaat aan van een roadmovie terwijl Dahi en Bowers naar Amerikaanse genrehubs zoals Nashville, Detroit en de Bay Area reizen, muzikanten ontmoeten en hun liefde voor de kunstvorm bespreken. Al deze individuen interpreteren en brengen de geschiedenis, het belang en de kwaliteiten van hun genres over. In alle groepen is het gevoel hetzelfde: muziek is liefde, muziek verenigt mensen en het volkslied doet ook niets.
Terwijl ze door het land reizen om verschillende artiesten te interviewen, is elke interactie getint met een ongemakkelijk gevoel van kunstgrepen. Er is een gebrek aan echte chemie in de gesprekken en het lijkt meer op het aanvinken van vakjes dan op de onderwerpen. Dahi en Bowers missen ook chemie en verstandhouding, ze voelen zich als twee getalenteerde studenten samen voor een groepsproject.
De camera wordt altijd sterk gevoeld door de mensen voor de lens, wat leidt tot een starheid die de emotie uit het gevoel haalt. Hij verandert deze gesprekken in educatieve toespraken in plaats van empathische discussies. De waarde van wat er wordt gezegd, valt niet te ontkennen, maar in een documentaire waarvan de stelling is geworteld in empathie en saamhorigheid, is er een contra-intuïtieve emotionele afstand tussen de onderwerpen die zich nog meer over het scherm vertaalt.
Het formaat van “Anthem” is eveneens formeel. Dahi en Bowers rijden naar een stad, luisteren naar het spel van hun onderwerpen en interviewen ze vervolgens. Dit wordt de hele documentaire herhaald, en hoewel het werkt om alle beschreven informatie te krijgen, is het vermoeiend. Misschien komen deze tekortkomingen voort uit de ambitie van de film om een transnationale verkenning van muziek te volgen, figuren uit de gemeenschap te interviewen en een lied te maken om het allemaal te beëindigen. Dat is veel informatie om in 98 minuten te proppen, en hoewel een langere documentaire een haalbare oplossing was, is het gebrek aan gemeenschappelijkheid tussen onderwerpen een ingewikkelder oplossing.