Hallo allemaal, welkom terug bij Wrong Every Time. Vandaag kom ik naar je toe in het midden van een week die geen reden biedt om tot een einde te komen, met de One Piece-manga, One Piece-show en zelfs mijn verdomde D&D-campagne die allemaal een week vrij nemen. Het is moeilijk om een bestaand doel te zien als mij mijn wekelijkse dopamine-infuus uit de media wordt ontzegd, maar gelukkig was de hele verzamelde filmgeschiedenis hier om me ermee te troosten. Deze week was er een bonte verzameling autodieven, satanische monsters, hongerige haaien en zelfs een paar ondergedoken nazi’s, waardoor je gemakkelijk zou vergeten dat ons leven grotendeels wordt doorgebracht in afwachting van momenten die voorbij zullen gaan voordat ze zelfs maar ten volle zijn genoten. Laten we de dood van het licht bestrijden met enkele heerlijke films!
Met onze reis door de Fast & Furious-franchise die ons een onlesbare honger naar snelle auto’s bijbracht, zochten we naar meer films om het verlangen te stillen en creëerden Het was in 60 seconden. De film speelt Nicolas Cage als Randall Raines, een voormalige autodief die terugkeert naar de straten van Los Angeles voor een laatste klus: vijftig auto’s stelen in drie dagen, anders wordt het leven van zijn broer verbeurd verklaard. Raines verzamelt een team van oude vrienden en nieuw bloed en moet een ongekende overval plegen, terwijl de LAPD al zijn bewegingen in de gaten houdt.
Net als de eerste twee Fast & Furious-films is 60 Seconds vooral een uiteenzetting van wat begin jaren 2000 als ‘cool’ werd beschouwd, met alle minuscule nu-metal en afschuwelijke kapsels van dien. Het script is te prozaïsch om het gevoel te vermijden dat je hier eerder bent geweest (tenminste als je ooit een enkele overvalfilm hebt gezien), maar de gemeenschappelijke archetypen hier worden enigszins verheven door het superieure talent dat ze tot leven brengt. Naast Cage hebben we Robert Duvall als de mentor van Raines, Delroy Lindo als de agent die hem op de hielen zit, Timothy Olyphant als Lindo’s bizarre partner en Christopher Eccleston als de beginnende misdaadbaron – zelfs Angelina Jolie is hier echter aanwezig. het meisje” geeft haar niet bepaald iets om mee te werken.
Het onbewerkte talent dat wordt getoond, helpt bij het verkopen van dialogen die nog een paar herschrijvingen nodig hebben, maar helaas ontbreekt het de film ook aan de coole auto’s die snel gaan. De meeste kapingen van het team verlopen zonder incidenten, en de weinige achtervolgingen die er zijn, zijn kort en flauw, zonder enig gevoel van de uit de hand gelopen escalatie die grote achtervolgingen van Bullitt tot Fast 9 definieerde. De cast doet zijn best, maar eenvoudigweg er is hier niet veel waar ze aan kunnen werken, waardoor de film aanvoelt als een frustrerende verspilling van kansen.
wij controleren dan Stad van de levende doden, de eerste film in de losse trilogie “Gates of Hell” van Lucio Fulci. Net als Zombi 2 ervoor en The Beyond die volgt, is City of the Living Dead een kleverige, groteske ervaring vol verpletterende praktische effecten en gewelddadige eindes. De film was blijkbaar Fulci’s poging tot een Lovecraftiaans verhaal, maar buiten de stad in kwestie genaamd Dunwich, is er hier niet veel rare horror. In plaats daarvan hebben we dingen als een zombiepriester die zo hard naar een vrouw staart dat ze letterlijk haar ingewanden uitbraakt en een raam opengaat om onze arme helden te overladen met een regen van maden. De acteurs van de film zijn net zo onervaren als de praktische effecten geavanceerd zijn, waardoor een kromme maar uiterst vermakelijke rit door een carnaval van gruwelen ontstaat. Als je graag de grenzen van horror met praktisch effect wilt verkennen, is Fulci’s filmografie een must.
toen was het Einde der tijden, een Schwarzenegger-voertuig uit ’99 waarin de grote man een alcoholische ex-detective speelt, Jericho Cane genaamd, die nu als bodyguard werkt. Nadat hij een bankier heeft gered van een mysterieuze huurmoordenaar, raakt Cane al snel verwikkeld in een duizend jaar durend bovennatuurlijk conflict, waarin de duivel terugkeert naar de aarde en probeert een vrouw zwanger te maken van de antichrist.
End of Days probeert het verschil tussen actie en horror te splitsen en raakt op tragische wijze de stoep ertussen. De pogingen van de film tot horror komen meestal neer op het aankleden van New York City in een laag Spirit Halloween-verf, maar het is tegelijkertijd te geaard en serieus om Schwarzenegger zijn meer dan levensgrote actiepersonage te laten omarmen. De enige reddende genade van End of Days is Gabriel Byrne’s optreden als Satan; hij is een veel betere acteur dan deze film verdient en hij bedekt het scherm met zelfverzekerde, geamuseerde dreiging elke keer dat hij verschijnt. Toch, zoals onze visie op legende onlangs heeft aangetoond, maakt een grote Satan geen film.
wij controleren dan 47 meter onder: zonder kooi, het vervolg op die film over vastzitten in een kooi op de bodem van de oceaan terwijl haaien boven je cirkelen. Je zou denken dat het moeilijk zou zijn om dat concept te herhalen, maar Uncaged slaagt er echt in door instellingen en subgenres te veranderen om een heel ander soort aantrekkingskracht op wezens te bieden.
Terwijl de originele 47 Meters Down een thriller benaderde in zijn spanning en psychologische flair, is Uncaged meer een op haaien gebaseerde horrorfilm, met een intrigerende ondergrondse ruïne en een onverwacht robuust aantal doden. Omdat de film zich voornamelijk afspeelt in een reeks onderwatergrotten, is de claustrofobie voelbaar, en de reeks steeds wanhopiger wordende ontsnappingsplannen van de cast voegen een mooi gevoel van escalatie en avontuur toe aan de horror. Het is verre van essentieel om te zien, maar ik was onder de indruk van hoe goed deze film innoveerde op het concept van zijn voorganger, en nog meer onder de indruk dat het erin slaagde een complete horrormaaltijd neer te zetten binnen de grenzen van een PG-13-rating.
De laatste van de week was marathonloper, een thriller uit 1976 met Dustin Hoffman in de hoofdrol als “Babe” Levy, een afgestudeerde student en aspirant-marathonloper. Hoewel hij gelooft dat zijn broer Doc (Roy Scheider) een soort oliedirecteur is, is Doc eigenlijk een overheidsagent die dienst doet als koerier voor nazi-collaborateurs, in ruil voor informatie de haatdragende concentratiekampdokter Christian Szell (Lawrence Olivier) tevreden te houden. bij andere nazi’s. Wanneer de broer van Szell echter omkomt bij een bizar ongeluk, begint hij aan een campagne om al zijn koeriers te vermoorden en zijn diamanten terug te halen op weg naar New York City, waardoor Doc en Babe in zijn vizier komen.
Dustin Hoffman, Roy Scheider, Het is Laurentius Oliveira? Het is een verdomd genereuze facturering, en alle drie doen ze hier fenomenaal werk. Scheider was nog nooit zo aardig, het afstandelijke vertrouwen van zijn professionele genegenheid contrasteerde prachtig met zijn gemakkelijke warmte jegens zijn broer. Hoffman is altijd geweldig, en hier presenteert hij een pijnlijk overtuigend portret van een idealistische jongeman die gekwetst en getemperd wordt door ervaring en opduikt als een ongetemde maar ongetemde moordmachine. En Olivier is ronduit angstaanjagend als ‘The White Angel’, wat me doet denken aan Hannibal van Anthony Hopkins in termen van hoeveel macht hij over de film uitoefent in verhouding tot zijn schermtijd.
Na een rustige eerste act die ervoor zorgt dat we volledig in het fortuin van deze broers investeren, schiet de film in een hogere versnelling en vertraagt nooit, een schokkende steek in de borst die leidt tot achtervolgingen, vuurgevechten en een van de meest zenuwslopende ondervragingsscènes die ik ooit heb gezien. ooit heb gezien. Ik ben er al getuige van geweest. Hoewel zijn ambities nooit veel groter zijn dan ons op het puntje van onze stoel te houden, slaagt Marathon Man erin dit met gemak te doen, terwijl het nog steeds een vleugje reflectie biedt over hoe “het beschermen van Amerikaanse belangen” geen inherent nobel streven is en nooit is geweest. . Gevuld met spanningsreeksen aller tijden en verheven door zijn ongelooflijke cast, is Marathon Man een bij uitstek aan te bevelen thriller voor iedereen met een sterk genoeg maag.
