Ik was. Na een vluchtige gedachte dat ik het gezichtsvermogen in dat oog zou verliezen, realiseerde ik me dat ik nog steeds kon zien, en het tijdelijke branderige gevoel was verdwenen. Toen ik me kon concentreren, zag ik dat de man die in actie kwam niemand minder was dan Roger Ebert. “Gaat het? Kun je het zien?”, bleef hij vragen, totdat ik hem verzekerde van ja en dat ik het kon, en we uiteindelijk terugkeerden naar de esplanade om het vuurwerk te zien eindigen.
Ik heb Ron Howard niet ontmoet op “Far and Away” feest, maar hem dit verhaal vertellen in “Three Lives” Het evenement bevestigde dat, in feite, “mensen geweldig kunnen zijn wanneer ze dat willen”. Die avond was de echte ster voor mij Roger Ebert, een criticus waar ik als tiener met veel respect naar opkeek, de helft van het team dat “twee duimen omhoog” opbracht in ons lexicon voor filmrecensies. Vele jaren later, met het overlijden van dhr. Ebert, het Amerikaanse paviljoen op het filmfestival van Cannes, besloot het conferentiecentrum ter ere van Roger Ebert te noemen. Een panel van gewaardeerde critici uit het hele land kwam bijeen om te spreken over Rogers nalatenschap en hoe hij filmkritiek voor de massa democratiseerde. Daarna, op slechts een steenworp afstand van het onlangs geopende Roger Ebert Conference Center, verzamelden alle aanwezigen zich op het strand voor een “500 thumbs up”-groet aan dhr. Ebert, duim omhoog naar dezelfde lucht waar dat kooltje in mijn oog terechtkwam.
Het was tijdens deze fotosessie dat ik de lieftallige levenspartner en weduwe van Mr. Ebert, Chaz. Misschien nog steeds een beetje overweldigd toen ik sprak met de vrouw van de man die mijn gezichtsvermogen 21 jaar eerder redde, zei ik tegen haar: ‘Ik weet zeker dat iedereen naar je toe komt met hun Roger Ebert-verhaal. Mag ik je de mijne vertellen? “Natuurlijk,” antwoordde ze vriendelijk. Ik zei amper iets – “Hotel du Cap, ‘Far and Away’, vuurwerk, oog, water, spoeling” – toen ze mijn arm aanraakte: “Was jij dat? Ik stond vlak naast hem! Gaat het goed met je?”
Ja dat ben ik. Via Chaz bedankte ik Roger nogmaals voor zijn snelle reactie. Ik bedankte Chaz voor het voortzetten van Rogers nalatenschap van vriendelijkheid en menselijkheid, en voor zijn hoffelijkheid terwijl hij nog steeds leed onder het verwoestende verlies van ‘s werelds grootste filmcriticus. Ik ben vereerd dat ik ben geborsteld door je sterrenstof. En bedankt, Ron Howard, voor het creëren van het podium voor dit moment dat onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift staat. Mensen kunnen geweldig zijn wanneer ze dat willen.
twee.
“Het festival komt in beeld”: dit klassieke bericht geschreven door Roger Ebert in Cannes 1980 bevat onuitwisbare verhalen over zijn vriend Billy “Silver Dollar” Baxter.
“Wat Baxter ook ontdekte, is dat iedereen in Cannes piraten en cynici is, en dat de manier om hier te overleven is om vanaf het begin duidelijk te maken dat je bereid bent agressiever, competitiever en buitensporiger te zijn dan zij. Andere klanten geven misschien meer fooi dan Baxter in de bar van het Majestic Hotel, waar hij zijn jaarlijkse verkering houdt, maar niemand geeft meer fooi of eist meer service. De barmannen hier houden echt van Baxter; ze kunnen zich veel meer inleven in zijn chutzpah dan in de kruiperige insinuaties van Amerikanen die geïntimideerd zijn door Cannes en echt aardig proberen te zijn tegen de obers. Baxter denkt in termen van gelijkenissen, en onlangs vertelde hij er een. Een jaar hier stelde hij een jonge actrice voor aan de zoon van de voorzitter van Philip Morris. ‘Drie dagen lang,’ legde Billy uit, ‘volgde dit meisje deze jongen alsof ze aan hem geboeid was. Dan, plotseling, verdwijnt het. Ze hoort dat haar vader Philip Morris runt. Ze dacht dat hij William Morris leidde. William Morris is het showbusinessbureau. Hoofd zijn van Philip Morris is ongeveer honderd keer belangrijker – maar niet hier. Hier wil iedereen beroemd worden.’”