Elke zomer verlaat de auteur haar huis in een buitenwijk van Long Island om tijd alleen door te brengen in de afgelegen wildernis van Bobs Lake, Ontario, Canada. Alleen vergezeld door twee honden als gezelschap, verblijft ze in een eenvoudige houten hut op een klein eiland dat ze erfde van haar vader, Philip, die stierf toen ze nog maar een tiener was. Haar tijd hier wordt meestal doorgebracht met genieten van de wildernis, maar een jaar lang moest ze haar tijd als haar ‘eiland’ onderbreken om haar zieke moeder, Dorothea, te bezoeken in een nabijgelegen verpleeghuis. Dementie had de geest van haar moeder al opgeëist en haar algehele gezondheid ging snel achteruit; zijn erbarmelijke toestand bracht McGrath ertoe “de puzzel te ontrafelen van [her] relatie met [her] Vaders.” Terug in de hut onthult McGraths memoires van zijn vader een onrustige man – een alcoholische veteraan uit de Eerste Wereldoorlog wiens ervaringen als soldaat een diepe, stille woede veroorzaakten (“Er waren tijden dat hij leek te zoeken naar een gevecht, ons als vijanden opstelde, ons uitdaagde om van hem te houden. Ik heb gelezen dat het overleven van een oorlog gewoon een voortzetting van psychische weerstand kan zijn. Hij moet zich willen overgeven”). badende prooien of jacht op ijsvogels, zonder de dreiging van een plotselinge storm of de onverwachte gevaren van het meer waar ze van houdt te verhullen (zwart-witfoto’s van de plek zijn inbegrepen). De uitbundige overpeinzingen over de natuurlijke wereld hebben als middelpunt een afrekening met het verdriet dat gepaard gaat met het verlies van een ouder en de vaak onopgemerkte invloed ervan op de achterblijvers.
Source by rezal