Met een momentum dat alleen voortkomt uit de toewijding van de film aan zijn gekheid, speelt “Landscape with an Invisible Hand” met elementen van het huiselijk leven, inclusief hoe een van de Vuvv zou proberen te integreren in een menselijke rol als ouder van mensen. Tiffany Haddish (als Adam’s moeder) en Josh Hamilton (als Chloe’s vader) – op manieren die niet verwend mogen worden – hebben plezier met het bizarre uitgangspunt. En Michael Gandolfini heeft een kleine rol als iemand die voor Vuvv wil werken; haar boog wordt een van de vele verhalen die niet zijn uitgewerkt door Finley’s script. Deze uitvoeringen redden Finley van een ramp wanneer iedereen in riffs springt.
Onder de stapel ideeën die veel meer verveling dan momentum veroorzaken, bevindt zich ook een vliegende stad die wordt bestuurd door de Vuvv en zweeft boven het gewone menselijke leven op de grond. Ondertussen biedt componist Michael Abels (die ooit ‘Nope’ componeerde, een vergelijkingspunt dat verschijnt en vervolgens verdwijnt) een theremin-zware klassieke partituur om te suggereren hoe we dit moeten lezen als een parodie op een invasieverhaal. En de buitenaardse wezens worden nooit als bedreigend gezien, wat bijdraagt aan hoe luchtig dit is. Maar “Landschap met een onzichtbare hand” is moeilijk serieus te nemen, ook al wil deze vreemde leeuwerik het niet graag.
door Anthony ChenDrift”, de eerste Engelstalige film van de Singaporese filmmaker die in première gaat op Sundance, is een goedbedoelde film over vertragen, ademhalen en anderen binnenlaten. om zijn punt duidelijk te maken terwijl hij in plaats daarvan nauwelijks de karakters invult. Je zou de film genotzuchtig kunnen noemen, maar hij voelt niet zozeer manipulatief als wel misleidend aan.
Cynthia Erivo dwaalt een groot deel van de film af, die zich afspeelt op de weelderige kliffen van Griekenland. Haar karakter, Jacqueline, is arm en bang om met mensen te praten; ze heeft een speciale plek op een strand waar ze haar spullen begraaft. Door wat olijfolie te stelen uit een restaurant, slaagt ze erin toeristen voetmassages te geven op het strand. En als ze het voedsel van haar werk eet, is er een stem te horen die haar zegt dat ze langzamer moet gaan. Golven slaan door de geluidsmix van de film als een machine met witte ruis, terwijl Jacqueline flashbacks krijgt naar beelden uit een vorig leven – ze heeft veel langer haar, is verliefd op een vrouw in Londen en wordt weer verwelkomd in Liberation, waar haar rijke familie viert de zwangerschap van haar zus. Maar er gebeurde iets dat haar in haar huidige staat bracht, en “Drift” houdt de onthulling als een goedkope wending.