Gebeurtenissen in Leila’s leven, met haar eigen verbazing en de afnemende gezondheid van haar vader Ali Reza (Bijan Daneshmand), doen haar meer nadenken over de dikke huid van haar moeder, Shirin (een fantastische Niousha Noor). Shirin en Leila hebben al geruime tijd een gespannen relatie, zo zien we aan selecte blikken uit het verleden. Het pijnlijkst was dat Shirin gemeen was tegen Leila omdat ze lesbisch was en, de vorige Thanksgiving, haar en haar partner eruit schopte.
Maar terwijl ze naar huis terugkeert en tijd doorbrengt met haar grootmoeder (Bella Warda), ontdekt Leila een geheim dat Shirin en Ali Reza dwong Iran te verlaten. Leila wil graag aan haar volgende originele scenario werken (een framing-apparaat dat conceptueel vergezocht lijkt) en vraagt haar grootmoeder om haar te vertellen wat er is gebeurd. “The Persian Version” neemt een andere koers – het gaat over vele hoofdstukken in het leven van Shirin, als een moeder in de jaren 80 die zich ontwikkelde tijdens het opvoeden van Leila en haar vele broers en zussen, en zelfs eerder in Shirin die opgroeide als een jonge bruid in Iran vanaf de jaren zestig Door deze scènes flashbacks te noemen, bagatelliseer je hoeveel deze passages iemands gevoelens domineren en ook hoe lang ze duren. “The Persian Version” is net zo goed het verhaal van Shirin als dat van Leila, en bouwt voort op een rijk begrip van de tegenspoed waarmee ze werd geconfronteerd – ze bouwde zichzelf op in onroerend goed in Amerika, terwijl ze een gezin stichtte. De toon wordt nog krachtiger en rigider wanneer “The Persian Version” terug in de tijd reist, en Kamad Shafieisabet is hartverscheurend als jonge Shirin. Het is verbazingwekkend hoeveel dit verhaal aansluit bij de eerdere scènes, ondanks dat het slechts een paar scènes geleden gemeen en hardop lachte.
Gedurende de hele film geeft de vrije geest van Keshavarz de film veel stijl en kracht. Waarom laat je Shirin niet zien in een montage van haar haren die in de wind wapperen, pronken met haar spullen terwijl we leren over haar dominantie als makelaar in de jaren ’80? Of waarom nemen we ons niet mee van de pijn van de jonge Shirin naar Leila die haar laatste aflevering tegemoet gaat als de f**k-up family? Het zien van al deze kleuren en passages in hun leven creëert zo’n diep begrip voor Leila en Shirin, met een stijl van verhalen vertellen die maar weinig regisseurs zouden durven. Het is oogverblindend om te zien, tot en met de toewijding aan Iraanse vrouwen in de aftiteling.
“straathond“, dat ook in première ging in de sectie US Dramatic Competition van het festival, gaat in op een vergelijkbare kloof tussen de kwetsbaarheid van de een en het begrip van de ander. Kwetsbaarheid wordt in dit geval bedachtzaam weergegeven door Feña (Lio Mehiel), een transgender die in New York woont. City en is onlangs overgegaan; begrip wordt gezocht bij de mensen die in hun leven verschijnen.
Het scenario van de eerste schrijver/regisseur Vuk Lungulov-Klotz gooit Feña in een veelbewogen dag vol onthullende interacties, vaak gebaseerd op hoe mensen Feña zien. Een ex genaamd John ( Cole Doman ) wikkelt zijn hoofd om Feña’s kleingeld terwijl hij hem fysiek benadert en vraagt op een ongemakkelijk moment om Feña’s borst te zien. Zoe (Mimi Ryder), de halfzus van Feña, stopt met school en leeft met hem mee over hun moeder, die Feña tijdens deze overgangsperiode het huis uit heeft geschopt. Aan het einde van de avond moet Feña haar vader Pablo (Alejandro Goic) ophalen van het vliegveld, die Feña sinds voor deze verhuizing niet meer heeft gezien. Tussen de vele spanningen van de dag probeert Feña een auto te bemachtigen om het ophalen in New Jersey mogelijk te maken. “Ik wil niet dat hij denkt dat ik een klootzak ben”, vertrouwt hij iemand anders toe.