26 februari 2023
·
0 reacties
Door Jonathan Clements.
Producer Toshio Suzuki was teleurgesteld toen hij werd benaderd door agenten van popsterren Chage en Aska, die vroegen of Studio Ghibli de video wilde maken voor zijn nieuwe single “On Your Mark”. Feit is, zei hij, dat hij er nog nooit van had gehoord.
Latere versies van het verhaal probeerden wat optimistischer te zijn. Nee; Ghibli was enthousiast om met deze geweldige artiesten te werken. Oh ja, iedereen was er super enthousiast over. Wat is een eer het was. Aan de andere kant, terwijl Chage en Aska miljoenen platen in Japan hebben verkocht, als een buitenlander er vandaag van heeft gehoord, is het meestal Waarom van Hayao Miyazaki’s video “On Your Mark”, die in de bioscoop werd vertoond als een kort vervolg op de Ghibli-video hart fluisteren film. Nou ja, in ieder geval tot Aska (echte naam: Shigeaki Miyazaki, maar geen familie!) jaar.
Zoals het nieuwe boek van Rayna Denison, Studio Ghibli: een industriële geschiedenis, somt het op, er zijn allerlei aannames gemaakt door commentatoren over het werk van Studio Ghibli, waaronder de aanname dat Hayao Miyazaki het belangrijkste is van hun output. Een cynicus zou zelfs kunnen beweren dat “On Your Mark” alleen op de lijst van Japanse theaters op nummer één stond, zodat adverteerders ongestraft het woord Miyazaki konden gebruiken, ook al was het slechts een amuse voor het hoofdkenmerk hart fluisteren, geregisseerd door Miyazaki’s beschermeling Yoshifumi Kondo. De overtuiging dat Ghibli = Miyazaki, hoewel het zeker zijn semantische toepassingen heeft, is ook een idee dat achteraf wordt opgelegd vanwege Miyazaki’s roem. hij zou zijn worden.
In tegenstelling tot de begrijpelijke obsessie van de media met de Ghibli-kaskraker, heeft geleerde Minori Ishida gepleit voor het overwegen van de “diversiteit van anime-productie”. Ze wijst erop dat het selecteren van werken van een enkel bedrijf ertoe kan leiden dat veel onderzoekers aannemen dat de praktijken en attitudes van een bepaalde studio die van het hele Japanse animatiemedium vertegenwoordigen. Maar, zoals Denison hier behendig aantoont, bevat zelfs het Ghibli-archief massa’s, van wie velen in de schaduw zijn gerangeerd door het overweldigende verhaal van een Oscar-winnende filmauteur.
Denison wijdt hele secties aan Ghibli’s korte films en publiciteitsdeals, waarvan vele volledig nieuw zullen zijn voor sommige zelfverklaarde fans, ondanks een cumulatieve speelduur die gelijk is aan die van een hele andere film. Dit omvat bijvoorbeeld de nostalgische advertentie van Hayao Miyazaki voor House Foods (foto), gemaakt in 2003 en niet gepubliceerd in het buitenland.
Er is een heel hoofdstuk over de positie van Ghibli in de evolutie van computergraphics, en een ander hoofdstuk is gebaseerd op het rijke en gevarieerde materiaal van vrouwen die bij Ghibli werken, waarbij wordt opgemerkt dat sommige vrouwenstemmen werden gevierd en gepromoot, terwijl andere volledig werden genegeerd. Dit omvat kleurontwerper Michiyo Yasuda (1939-2016), die nauwelijks onbekend is bij Ghibli-liefhebbers, maar die ooit werd beschouwd als zo cruciaal voor het uiterlijk van de Ghibli-films dat Hayao Miyazaki en Isao Takahata, tegen hem in de tweelingproducties van Mijn buur Totoro Het is Graf van de vuurvliegjes, raakte in een touwtrekken over wie haar kon houden. Denison herwerkt een deel van zijn academische tijdschriftwerk en wijdt ook een heel hoofdstuk aan het Ghibli Museum, dat de afgelopen tien jaar met succes elk jaar een bescheiden filminkomsten heeft gegenereerd.
Een deel van Denisons meest cruciale materiaal staat in zijn openingshoofdstuk, een verslag van Ghibli’s oprichting dat vraagtekens zet bij veel van de meest populaire mythen die verspreid zijn in fandom en in de eigen advertenties van het bedrijf. Denison wijst op verschillende figuren die in de vroege publiciteit van de studio verschenen, zelfs groter dan Miyazaki en Takahata zelf. Deze omvatten Yasuyoshi Tokuma (1925-2000), het hoofd van het bedrijf dat zo kleurrijk gevierd wordt in de Ghibli-memoires van Steve Alpert, Hideo Ogata (1935-2007), de oprichter en redacteur van Een afbeeldingen Toru Hara (1935-2021), ooit hoofd buitenlandse onderaanneming voor Toei, later showrunner voor Top Craft, de studio die niet alleen de basis vormde voor Ghibli, maar ook voor Pacific Animation Corp, later bekend als Walt Disney Studios Japan.
De laatste hoofdstukken van Denison beschrijven het beheer van de eigen nalatenschap door de studio, met name de draaideur van opvolger-regisseurs die werden binnengesleept, aan het werk gezet en eruit gegooid toen Ghibli’s topkoper worstelde om het wereldwijde succes van Miyazaki te repliceren. Ze onderzoekt wat er gebeurt als de nalatenschap van een creatieve kunstenaar wordt overgelaten aan een commissie van commerciële belangen, en de bizarre nepo-baby jiggery-pokery die Goro Miyazaki, een landschapskunstenaar die toevallig de zoon van Hayao Miyazaki was, naar een managementpositie dreef. in Verhalen uit Earthsea. Ze wijdt ook een deel aan de carrière van Hiromasa Yonebayashi, de onbezongen held die begin jaren 2010 het blik voor Ghibli droeg, en eindigt met een hoofdstuk over Ghibli’s invloed op Ni no Kuni (foto), een computerspelfranchise met Ghibli-connecties die door veel filmcritici over het hoofd werd gezien.
Minder voor de hand liggend, het stelt ook de parameters en methodologieën vast waarmee andere onderzoekers zouden willen experimenteren voor soortgelijke onderzoeken van andere studio’s – Tatsunoko, of OLM, of Madhouse, of Production IG… Marie Pruvost-Delaspre heeft al iets soortgelijks gedaan met haar uitstekende vroege geschiedenis van Toei, maar anime-studies schreeuwen om industriële accounts van andere spelers in het veld, en hoewel Ghibli misschien het voor de hand liggende startpunt is voor zowel uitgevers, auteurs als lezers, zal het boek van Denison de norm voor de komende jaren bepalen.
Jonathan Clements is de auteur van Anime: een verhaal. door Rayna Denison Studio Ghibli: een industriële geschiedenis wordt uitgegeven door Palgrave Macmillan.