Lynn zit op school, maar is opmerkelijk ongeïnteresseerd. Haar vriend betaalt haar om Engels te leren, maar ze geeft het graag op. Ze woont sociale bijeenkomsten bij, maar blijft aan de zijlijn totdat ze uiteindelijk besluit het schip te verlaten. We weten niet veel over haar omdat ze vaak weigert iets anders te doen dan zitten, staren, scrollen en mompelen. Maar wanneer Lynn wordt geconfronteerd met de onzekerheid van de toekomst, wordt ze geconfronteerd met de beslissing van een abortus voor haar vriend terwijl ze verder gaat met haar zwangerschap en de opties wat ze met haar kind moet doen als het eenmaal is geboren. Deze zwangerschap is Lynn’s eerste keer dat ze zich ergens voor inzet, en de motiverende maar duidelijk misplaatste geest van doel begint zich in haar te vormen.
Stilte heeft een soevereine greep op het gevoel van de film. Camerabewegingen zijn zeldzaam in Lynn’s weergave van de wereld. We bewegen ons niet door China, maar springen en huppelen door een reeks stijve vignetten. Er is een voelbaar gevoel van afstand terwijl de camera stilstaat: een kilheid die Lynn’s bestaan versterkt als een blip op de radar, gehamerd door het feit dat ze opgaat in elke ruimte die ze inneemt.
Van krappe en groezelige winkelstraten tot drukke, felverlichte vergaderzalen en alles daartussenin, elke ruimte in de film heeft een direct effect op Lynns gemoedstoestand. Ze wordt in de hoeken van het kader gedwongen, terwijl haar locatie en de personages daarbuiten ruimtelijke prioriteit krijgen. Ze wordt echter de focus vanwege haar zelfisolatie, een zere plek in het frame, net zoals ze zich voelt in haar eigen lichaam.
Hoewel het de verbluffende fotografie is die de aandacht trekt, is het de uitvoering van Honggui Yao die je in de ban houdt, waardoor de aantrekkingskracht van de film gedurende de hele looptijd behouden blijft. Ze belichaamt Lynn met nuchtere uitmuntendheid. Er zit geen vuurwerk in zijn optreden: geen dramatische monologen of flitsende emotionele uitingen. Lynn is zachtmoedig en loom, en Yao vertoont een combinatie van verlegenheid en doorzettingsvermogen met een volledig empathisch effect. Er is wanhoop in Lynn, maar ook een stille kracht die ze belichaamt terwijl ze door de wereld beweegt. Ze is niet zielig. Lynn baant zich een weg omhoog tegen de wind in, maar ze loopt toch over het terrein, en Yao belichaamt die niveaus meesterlijk en vaak zonder woorden.
