En dit is waar de film me begon te verliezen, ook al bleef ik zijn uitvoeringen, regie en algemeen gevoel voor vakmanschap bewonderen.
Ik heb niet veel rouwfilms gezien die dat gevoel direct na een catastrofaal verlies zo diep vastleggen, waarin iedereen die dicht bij de overledene staat ronddwaalt alsof ze net uit een autowrak komen en veel tijd doorbrengt met alleen maar zitten en kijken naar niets speciaals. De ‘het leven gaat toch door’-scènes zijn ook sterk, vooral de scènes waarin Leo dicht bij de hockeyspelers komt die zijn vrienden worden, ook al hielp hun wreedheid deze catastrofe teweeg te brengen (dat is een zieke zaak die helaas in het leven gebeurt – soms de mensen die je pijn hebben veroorzaakt, zijn degenen die je daarna troosten).
Nog schrijnender zijn de scènes van Rémi’s moeder, Sophie, die zich in de nasleep tot Léo aangetrokken lijkt te voelen, en hij tot haar, in de nasleep – alsof ze besefte dat hij een zoon voor haar zou kunnen zijn, een gedeeltelijke troost voor een onvervangbaar verlies, en ze een moeder. voor hem. De horror en schok die volgen op het verlies van een kind is niet iets dat de populaire kunst met enige regelmaat van nabij durft te onderzoeken. Over dode kinderen wordt meestal in de verleden tijd verwezen of ze worden gebruikt als plotmiddelen (datgene waarover pas wordt gesproken als de personages er eindelijk over praten). Het is dus in zekere zin bewonderenswaardig dat “Close” besloot te gaan waar het deed.
Maar wat vindt en laat hij zien nadat hij daarheen is gegaan? Dat is de vraag waar ik geen goed antwoord op heb.
Dit is, als je erop ingaat, het verhaal van iets vreselijks dat is gebeurd, dat niemand die echt heeft geholpen om het te veroorzaken, kan begrijpen (of er enig teken van kan tonen). willen begrijpen), die niemand in de directe omgeving van de dode jongen zag aankomen of had kunnen voorkomen, en het verbrijzelt het begrip van twee families over zichzelf. En het laat de arme Leo achter met een onvoorstelbare en (voor hem) mysterieuze last: hij voelt dat dit allemaal zijn schuld is, ook al is dat niet zo. De film bouwt spanning op door ons af te vragen wanneer Leo Sophie eindelijk gaat vertellen dat hij (in zijn gedachten) haar verlies heeft veroorzaakt. Dit gebeurt uiteindelijk in de laatste tien minuten van het verhaal, en de familie van de dode jongen verlaat onmiddellijk de stad, en de film eindigt met de arme Leo die naar het nu lege huis kijkt.