Tijdens die eerste paar maanden van de pandemie in 2020, liet ik mijn innerlijke 9-jarige een stem hebben die hij in 1980 niet zou hebben gehad. Ik maakte elke dag ruimte voor mezelf om te genieten van een uur of twee plezier. (Uiteindelijk werd dat meer werk: boeken, nachtelijke dj-sets, films. Maar het begon leuk.) Wat daar gedeeltelijk uit voortkwam, waren nachtelijke vertoningen van oude Disney-klassiekers uit mijn kindertijd. de aristocraten was een van hen. Betrokken geweest bij Ziel dat jaar heb ik met nieuwe ogen naar de zogenaamde kinderkunst kunnen kijken, ik kon me met een bepaald gevoel verbinden. Ik denk niet dat ik volledig inspiratie in deze films had kunnen vinden als ik niet door omstandigheden gedwongen was te zwijgen. Ik had deze pauze nodig. (Ook volledige bekentenis, de aristocraten het was hoe mijn moeder jazz toen interessant voor me liet klinken.) Er is niets leukers dan doorgaan op hetzelfde creatieve pad, een deel van mijn verleden en een deel van mijn toekomst maken.