babymetaal lokte sterkere reacties uit dan wie dan ook aan deze kant van de Maak Bizkit schoon toen ze in 2015 debuteerden. De aanblik van deze tieners die gechoreografeerde routines dansten in melodeath-stijl, stuurde puristen in spiralen van existentiële angst. Het hield niet op babymetaal van het beklimmen van de ladder naar het sterrendom, een van de meest herkenbare acts in de moderne metal worden en een van de weinige die het genre nog op volledig onbekend terrein brengt. Op album nummer vier breiden ze hun geluid uit om er meer nadruk op te leggen Su metaal Het is moametaalaanzienlijk vocaal talent. De nieuwigheid is er niet af. Maar tegen het einde van deze 41 minuten durende plaat begint het wat slijtage te vertonen.
Misschien babymetaal werkt het beste in kleine doses. Elk van de nummers op de De andere het is een bevestigde knaller. Het metalgedeelte van deze J-pop crossover-groep blijft zo heavy als elke headbanger zou kunnen hopen, ook al wordt het vaak overstemd door dreunende synths. Hoewel de focus op de twee zangeressen blijft, is het moeilijk om niet afgeleid te worden door de wervelwind die door de begeleidingsband wordt opgeworpen. Er zijn galopperende ritmes, vliegende gitaarsolo’s en bombastische orkestratie, alle elementen van een geweldige metal-crossover.
Maar dat is alles wat we ooit wisten. De andere blijf met de trein rijden babymetaal begon helemaal terug in 2015. su-metaal nam het schrijven van de teksten voor dit album over en injecteerde haar eigen merk Disney-prinsessenmagie in “Mirror Mirror”. Sommige van zijn verzen zijn van twijfelachtige kwaliteit, zoals het herhaalde “Seasons change, we’re not the same” uit “Believe”. Maar nogmaals, er zijn maar weinig luisteraars hier voor de teksten. De andere het draait allemaal om de vibes, de overweldigende drang om te dansen en te feesten op het geluid babymetaal zijn aan het presenteren.
Ironisch genoeg bleek “Metalizm” een van de zwaarste synth-zware nummers op het album te zijn. Het begint met een gitaarsolo en een knapperige riff tegen het einde, maar na twee minuten dansende beats. Voor echte heavy metal zullen fans naar “Maya” moeten gaan, dat opent met een waardige lik architecten en blijft de hele looptijd djenty-kwaliteit leveren. Eerste single “Monochrome” speelt in dezelfde geest en kanaliseert het beste van het djent-instrumentale geluid dat is gepionierd door bands als de Intervals en voegt girlie J-pop toe met een geweldig effect.
Het probleem is dat veel ervan klinkt als wat we eerder hebben gehoord. De echt zware momenten liggen verder uit elkaar dan op eerdere albums, waar elk nummer minstens één keer voor windmolen headbangen kon zorgen. Hier zijn er dingen als “Time Wave” en “Light and Darkness”, regelrechte J-pop anthems met slechts een vleugje metal. De uitzonderlijke drummer wordt aan de zijlijn gezet om plaats te maken voor synthbeats die elke dansvloer doen oplichten ten koste van de muzikanten.
Het is bijna niet voor te stellen babymetaal zonder su-metaal Het is moametaal fronting, dus misschien is het goed dat ze meer controle over het project lijken te nemen. Nu ze de tiende verjaardag van hun eerste album naderen, zal men aan het idee moeten wennen babymetaal zijn hier om te blijven.
Er zijn er meer dan genoeg De andere om het luisteren te rechtvaardigen. Maar als dit de hoogten zal bereiken van babymetaaleerdere crossover-inspanningen zijn minder zeker. Dit album lijkt meer gericht op een J-poppubliek dan op metal. Kan nauwelijks worden verweten babymetaal daarvoor, vooral omdat Aziatische popmuziek van alle soorten zijn publiek in het westen blijft groeien. Maar het is een beetje teleurstellend voor fans die zoiets als de kwamen verwachten sabaton Het is Aartsvijand samenwerkingen van de laatste schijf.