Ongeacht de problemen die haar aanwezigheid opriep, Julia is hier nu en geniet van de NHS in haar tijd van nood nadat ze de diagnose darmkanker in stadium vier had gekregen. (Er zijn opmerkingen over het idee van een rijke Amerikaan die een bescheiden Engelse kliniek verkiest boven een beroemd Amerikaans ziekenhuis, maar deze film is niet zo sluw. In plaats daarvan is het een excuus dat Julia een toneelstuk speelt in West End. ) In het begin is ze van streek omdat het ziekenhuis geen privékamers heeft, want dat is ze wel erg beroemd en heeft haar privacy nodig. Ze pleegt een paar luide en onbeleefde telefoontjes met die strekking, waardoor de drie vrouwen die in de gemeenschappelijke ruimte zitten glimlachen en giechelen als de ondeugende kankerelfen die ze zijn. Er komt een transformerende middag aan.
Het enige echt leuke element van de film is de ondersteunende cast, geleid door betrouwbare Britse actrices Miriam Margoyles en Sally Phillips. (Beide hebben te veel credits om hier te tellen, maar je zult ze herkennen als je ze ziet.) Ze spelen Judy en Mikey, zout-van-de-aarde-types die onmiddellijk gedoemd zijn om status te ondersteunen zodra de meer glamoureuze Julia binnenkomt. Rakhee Thakrar van Sex Education speelt mee als Imaan, de jongste patiënt in Judy en Mikey’s chemo coffee klatsch; Imaan was 26 en zwanger toen bij haar borstkanker werd vastgesteld, maar haar boog wordt beperkt door de blinde ideeën van de schrijver en regisseurs over moslimvrouwen.
Co-regisseur Sharon Maymom won een Academy Award voor de korte film ‘Skin’, een van de meest controversiële winnaars in de recente geschiedenis – niet in de laatste plaats vanwege zijn onhandige begrip van raciale politiek. Gelukkig is dit element hier relatief licht. Maar “My Happy Ending” neemt veel slechte beslissingen op andere gebieden. Het script is vooral onhandig: expositie en dialoog worden onvoldoende behandeld, zozeer zelfs dat een personage een onderwerp in de ene scène volledig negeert en er in de volgende zelfverzekerd over praat. Het pittige Hollywood-gebabbel van Julia’s toegewijde manager, Nancy (Tamsin Grieg), klinkt vals, en de film verklaart, in plaats van aan te tonen, dat Julia’s aanwezigheid ieders leven ten goede heeft veranderd. MacDowell, van zijn kant, tuitte zijn lippen om er bezorgd uit te zien en verzacht zijn ogen tot ze gevuld zijn met welwillende tranen.
