Woody Harrelson kopt een grootshartige komedie die een beetje scherp is, maar nog steeds een goed horloge is voor het hele gezin.
VERHAALLIJN: Een aangespoelde voormalige coach (Woody Harrelson) aangevallen met een DUI wordt veroordeeld tot het coachen van een groep verstandelijk gehandicapte basketballers.
ANALYSE: kampioenen markeert Bobby Farrelly’s eerste solo-uitje als regisseur en zijn eerste bioscoopfilm sinds 2014. Dom en dommer voor. Net als zijn broer Peter heeft Bobby er in zijn solodebuut voor gekozen om verder te gaan dan de maffe streak waar het duo in hun hoogtijdagen bekend om stond, door een groothartig komediedrama te regisseren dat van begin tot eind entertaint.
Het helpt dat Farrelly een geweldige cast heeft samengesteld, geleid door zijn voormalige grote baas hoofdrolspeler Woody Harrelson. De acteur heeft altijd de dunne lijn weten te bewandelen tussen komedie en drama, en is ideaal gecast in deze remake van de gelijknamige Spaanse film uit 2018. Zijn karakter is niet anders dan wat hij portretteerde grote baas, waarbij werd aangetoond dat hij in zijn jeugd een ervaren trainer was, alleen om door ego en alcoholisme ervoor te zorgen dat hij als oudere man naar het zaad ging. Hij hervindt zijn mojo door het pure spelplezier dat hij herkent in zijn team van spelers.
Wat betreft het casten van acteurs met een verstandelijke beperking, lopen de Farrellys altijd voorop. Ze hebben duidelijk een deel van de kritiek op het geestelijk gehandicapte personage overgenomen Er is iets met Mary met vriendelijke groet (hoewel ik nog steeds lachte om de zin “zag je mijn honkbal”). Sindsdien ondiepe gang, castten ze een breed scala aan acteurs met een verstandelijke en fysieke handicap, en Bobby verzamelde hier een winnende cast. Farrelly lacht ze uit, maar de grappen gaan nooit ten koste van hen. Hij is echter ook niet dol op de cast, waardoor ze kunnen vloeken en plezier kunnen hebben met het optreden naast Harrelson, wiens vreugde als hij naast hen optreedt niet kan worden vervalst.
De handicaps van het team van spelers variëren, sommigen met het syndroom van Down, anderen autistisch en één, de meest getalenteerde speler, herstellende van een aanzienlijk hersenletsel. Een handicap definieert ze nooit als personages, en de film heeft een opbeurende boodschap die nooit hardhandig is.
Het is altijd zonnig in PhiladelphiaKaitlin Olson speelt ook een grote rol als de overbezorgde oudere zus van een van de spelers, die een op seks gebaseerde relatie begint met Harrelson. De manier waarop de twee geleidelijk aan een serieuzere relatie krijgen, wordt goed weergegeven, waarbij de twee een natuurlijke chemie hebben. Beide hebben hun neteligere aspecten en het is een volwassen liefdesverhaal dat werkt. Olson schittert hier en laat zich van een andere kant zien dan in het groot Het is altijd zonnig. Ernie Hudson speelt ook een uitstekende rol als personage dat begint als een rivaal van Harrelson, maar wordt gewonnen als het tot hem doordringt dat de man aan het veranderen is. Op deze manier geeft de film een mooie boodschap af die een beetje tegen de huidige stand van zaken ingaat, waar mensen van hun fouten kunnen leren en betere mensen kunnen worden, zoals met Harrelson de hele film door gebeurt.
Aan het einde, kampioenen zal door sommigen als cheesy worden gezien, maar degenen die het echt een kans geven, zullen misschien blij zijn dat het een lief verhaal vertelt zonder overdreven sentimenteel te zijn. Het is een goede familiefilm (met een klein randje) die de moeite van het bekijken waard is.
8