Indiana Jones is terug. De nieuwe actie-avonturenfilm toont een 80-jarige Harrison Ford die voor de laatste keer de hoed en zweep draagt in Indiana Jones en de wijzerplaat van het lot. Deze film markeert 42 jaar geleden dat hij voor het eerst het personage speelde in Raiders of the Lost Ark. Het volgt onze iconische held op alweer een ander avontuur terwijl hij samen met zijn peetdochter Helena Shaw (Phoebe Waller-Bridge) op zoek gaat naar een mysterieuze wijzerplaat die de loop van de geschiedenis zou kunnen veranderen. Dit is de eerste keer dat Ford het personage speelt sinds Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull in 2008. Helaas is de nieuwe aflevering niet veel beter.
Het doet me geen genoegen te zeggen dat Indiana Jones and the Dial of Fate een teleurstellende afsluiting is van Fords ambtstermijn als legendarische archeoloog. Er zijn veel leuke momenten in de film, vooral een achtervolging door Tanger. De film herovert echter uiteindelijk de magie die Steven Spielberg en George Lucas creëerden met de originele trilogie in de jaren 80. Deze drie films waren het ultieme actie-avontuur en bepaalden het genre met hun mix van gevechten, humor, drama en horror. Zoals de meeste anderen in het genre die sindsdien zijn uitgekomen, voelt deze film als een afzetterij daarvan.
De film begint met een flashback naar de afgelopen decennia, waar we een jonge Indy zien niet lang na Indiana Jones and the Last Crusade. De openingsactiereeks is uitstekend. Het beschikt over een verouderde Indy, wat een van de mooiste toepassingen van de technologie is. Hoewel het merkbaar is, en er zijn momenten waarop de dialoog niet overeenkomt met de beweging van de lippen, ziet het er geweldig uit. Een jonge Indiana Jones te paard zien, vechten met mensen in treinen en zijn glimlach laten kraken, maakt dit tot een klassiek Indy-avontuur. De cinematografie van Phedon Papamichael hervat effectief het Tweede Wereldoorlog-gevoel van Spielbergs werk met Douglas Slocombe.
Dial of Destiny is geregisseerd door James Mangold, die verschillende films regisseerde zoals Logan, Ford v. Ferrari en Girl, onderbroken. Met zo’n diverse filmografie lijkt hij de perfecte vervanger te zijn voor Spielberg, die in 2020 terugtrad uit de regisseursstoel. achtervolgingsscène die laat zien dat Indy aan de bandieten ontsnapt via een paardenparade. Ondanks dat hij er veel beter uitziet dan Kingdom of the Crystal Skull, is de film nog steeds niet zo visueel verbluffend als de originele trilogie. In een film als Raiders of the Lost Ark voelt elke scène als de best mogelijke versie van die scène. Met deze film ziet elke scène eruit als 75% van de best mogelijke versie.
Misschien wel het zwakste aspect van Indiana Jones and the Dial of Destiny is het script. Deze film hergebruikt veel van de vorige films, en niet op een goede manier. Helena is de nieuwe Mutt Williams; ze is een kinderlijke figuur voor Indy, een sidekick die hem vergezelt op zijn missie, onderdeel van de tot nadenken stemmende gebeurtenis van de film, gekoppeld aan iemand uit Indy’s verleden, even sympathiek en ontwikkeld, en gespeeld door een relevante acteur uit die tijd (Waller- Ponte da Fleabag roem, Shia LaBeouf van Transformers roem). Ze dienen in beide films hetzelfde doel.
Een van de meest ontroerende scènes van de film is die waarin Indy nadenkt over wat er met zijn familie is gebeurd sinds de gebeurtenissen in de vorige film. Het is een prachtig geschreven scène, maar het probleem is dat het meestal een op zichzelf staand moment is. Zijn tragische achtergrondverhaal is niet iets dat hem constant achtervolgt, en het is ook niet relevant voor de relatie tussen Indy en Helena. Er is een verrassend gebrek aan emotionele investering in de relatie van Indy’s peetvader met Helena. Hoewel hun achtergrondverhalen vastliggen, is het niet interessant genoeg om het publiek een reden te geven om om hun relatie te geven.
Een ander personage dat in deze film voorkomt, is een kind genaamd Teddy Kumar (Ethann Isidore). Je brengt niet zomaar een ander kindpersonage naar een franchise die al een van de schattigste kinderen in de bioscoop heeft vastgelegd in Indiana Jones and the Temple of Doom’s Short Round. Hoewel het geweldig was om Academy Award-winnaar Ke Huy Quan zijn rol opnieuw te zien spelen, hebben we Teddy. Teddy’s achtergrondverhaal is precies hetzelfde als dat van Short Round; hij probeerde Helena te zakkenrollen, maar toen ze hem betrapte, kregen ze een band. Teddy is echter een veel minder sympathiek personage dan Short Round. Hoewel Short Round positieve energie had en Indy redde, lijkt Teddy de hele film niets met dit avontuur te maken te willen hebben.
Zoals de meeste Hollywood-films, gebruikt de film Mads Mikkelsen te weinig als de slechterik, Jürgen Voller. Mikkelsen is een uitstekende acteur die goed werk levert in zijn rol, maar de motivatie van zijn personage komt te laat om interessant te zijn, en zijn optreden voelt niet anders dan zijn andere franchise-schurkenrollen in Fantastic Beasts: Secrets of Dumbledore. of dokter Strange. Over onderbenutte acteurs gesproken, Antonio Banderas verschijnt misschien minder dan vijf minuten in de film. Het is meer een verschijning dan een echte rol, maar wat een verspilling van een andere getalenteerde artiest.
Het einde is waar de film bijna helemaal uit elkaar valt. Er is een leuke motorscène, maar Teddy haalt een ongelooflijke stunt uit die geen enkel kind realistisch gezien zou kunnen uitvoeren. Als je nadenkt over de eindes van Indiana Jones, heeft de originele trilogie een aantal fantastische. Hoewel Ford 80 jaar oud is en zijn vroegere lichamelijkheid niet kan behouden, had de film hem meer te doen moeten geven dan het grootste deel van de finale in een vliegtuig zitten. Indy doet uiteindelijk heel weinig, zowel vanuit actie- als karakterstandpunt. Het grootste deel van de actie wordt gespeeld door Helena, het nieuwe personage dat niet gemakkelijk te vinden is. Hoewel Waller-Bridge het personage wat charme geeft, is ze niet vertederend genoeg voor het publiek om voor haar te rooten.
Indiana Jones and the Dial of Destiny heeft niet genoeg van Indy’s klassieke charme, vooral in de slotakte. Hoewel deze films bedoeld zijn om je te vermaken, te verrukken en je te laten huiveren door het geweld en de wortel voor de helden, mist deze film dat allemaal. Het is niet lekker, gewelddadig of opwindend. Ik was emotioneler bij het kijken naar Extraction 2 op Netflix dan bij het kijken naar deze film, wat op zijn zachtst gezegd schokkend is. Het duurt iets te lang voordat de film bij de klassieke donkere gangen en griezelige wezens komt. De emotionele momenten van de film zijn niet effectief, waarbij Indy aan het einde een beslissing neemt die niet echt werkt. Hoewel de laatste act een enorme wending neemt ten opzichte van wat we in die films hebben gezien, valt het uiteindelijk tegen.
Het beste aan de zwanenzang van Ford als Indiana Jones is natuurlijk Ford. Hij herhaalt het personage perfect. De film erkent uitstekend zijn leeftijd zonder de geloofwaardigheid van zijn actiescènes te overdrijven. Voor een franchisefinale en personage-uitzending voelt de emotionele inzet echter niet zo hoog als zou moeten. Omdat het tragische verhaal van Indy zo ver verwijderd is van het verhaal van de film en de relaties die in de film worden afgebeeld, werkt het niet. Er zijn momenten in de film waardoor je je weer een kind kunt voelen, kijkend naar alweer een klassiek Indiana Jones-avontuur. Maar Indiana Jones and the Dial of Destiny bewijst alleen maar dat de serie in 1989 had moeten eindigen met Indy, Henry, Marcus en Sallah die de zonsondergang tegemoet reden.
Meld je aan voor Disney+
SCORE: 5/10
Zoals het beoordelingsbeleid van ComingSoon uitlegt, komt een score van 5 overeen met “Matig”. De positieve en negatieve punten ontkennen elkaar en worden een wasbeurt.
Openbaarmaking: ComingSoon nam deel aan een persscreening voor onze Indiana Jones en de wijzerplaat van het lot analyse