“Furies” verbleekt in vergelijking met de relatief zelfverzekerde “Furie” in elke scène waarin de personages zich moeten hechten voorbij voortstuwend geweld. Actieregisseur Samuel Kefi Abrikh, die ook de vechtscènes in ‘Furie’ choreografeerde, levert nog steeds een aantal opvallende momenten, maar de castleden zijn niet zo memorabel als ze het scherm niet verscheuren.
In een verontrustende inleidende scène verliest een jonge Bi (Thuy Linh) haar moeder, een prostituee, nadat een dronkaard de twee vrouwen aanvalt en per ongeluk hun kleine woonboot in brand steekt. Vijftien jaar later wordt Bi gered en geadopteerd door Jacqueline en haar twee studenten, Hong en Thanh. Alle vier de vrouwen werden verkracht of seksueel misbruikt, en het siert de filmmakers dat sommige scènes deze intense band rechtstreeks aan de orde stellen. In een reel-ready hoogtepunt keert Bi terug van een bijzonder brutaal gevecht met een ongecontroleerde vecht-of-vluchtreactie veroorzaakt door herinneringen aan haar moeder. Ze kan niet stoppen met het uitdelen van stoten, en op dat moment kan zelfs Thanh haar niet tegenhouden zonder er een paar terug te gooien.
De schurken van “Furies” zijn niet zo memorabel. Thuan Nguyen geeft een onopvallend optreden als de zogenaamd demonische pooier Mad Dog Hai, en zijn collega-drugsdealers zijn net zo dreigend als de vrouwen die ze in gevaar brengen. Een last-minute wending voegt een extra verhalende rimpel toe aan de rivaliteit van Jacqueline en haar meisjes met Hai, maar hun wederzijdse tegenstelling is niet veel ingewikkelder dan het op het eerste gezicht lijkt. Hij is een gewelddadige klootzak en ze wreken engelen. Ze vechten, en dat is soms best gaaf om te zien.
De choreografie van Abrikh, hoewel consistent solide, heeft slechts soms dezelfde ingenieuze vonk die ontstak in “Furie”. Ngo’s camera komt overeen met het schokkerige tempo en de wilde bewegingen van zijn artiesten, maar sommige actiescènes voelen tweedehands aan gezien hun gelijkenis met “Furie’s” afranselingen. Dat gezegd hebbende, wanneer het moment vraagt om een echt losgeslagen en angstaanjagende adrenalinekick, leveren Abrikh en Ngo een aantal onuitwisbaar verwrongen beelden. Je weet dat een gevecht een goed gevecht wordt als het begint met een aanvaller die een bloederige injectiespuit uit je nek trekt.