Remi’s gevoelens over het maken van een zombiefilm worden snel gesublimeerd in het proces van het maken van een zombiefilm. Hij ijsbeert heen en weer door natuurlijk verlichte gangen en trappen, vult of delegeert last-minute probleemoplossing en probeert over het algemeen iedereen tevreden te houden. Hij wil vooral zijn vrouw en dochter Romy (Simone Hazanavicius, de echte dochter van de regisseur) een plezier doen, die dol is op Raphael en ook erg eigenwijs is over authenticiteit. Ze rennen rond de camera, blussen verschillende branden en denken koortsachtig na op manieren die de kijk van kijkers op de zombiefilm die begint met ‘Final Cut’ misschien anders maakt. Nu is het niet zomaar een schlocky potboiler – het is een teaminspanning, een hectische maar opwindende act, een estafette en een nachtmerrie van werk in één.
Duris ‘verbonden uitvoering voelt symbolisch aan voor de hectische sfeer van de film, maar veel van de komedie van de film sterft aan de wijnstok, gezien hoe opzettelijk de zwangere pauzes en dode lucht van de film nu aanvoelen. “Final Cut” voelt lang aan, ook al is het maar 12 minuten langer dan “One Cut of the Dead”. Dat extra beenwerk geeft echter geen grotere diepte, noch speelt dit soort high-concept stunt in op de komische sterke punten van de cast of schrijver / regisseur.
Enkele van de bekende, getrouw nagemaakte wendingen van de originele “One Cut of the Dead” zijn er nog steeds, maar niet genoeg om deze loodzware remake boeiend of maf genoeg te maken om te kiezen. Toen filmliefhebbers een te veel cafeïne houdende afscheiding van het filmmaakproces met de paplepel werden ingegoten, dumpten Hazanavicius en de bende gewoon een hoop kant-en-klaar huiswerk op de schoot van de kijkers, en lieten ons achter terwijl ze terneergeslagen het hele ding lieten zien. jouw baan.
Nu te zien in bioscopen.