Er was een snede waar je van de grazende koeien naar de koeien ging die werden vastgemaakt aan de mechanische melkapparaten waarvan ik dacht dat ze ongelooflijk krachtig waren. Koeien in de wei lijken het gelukkigst als ze in hun omgeving zijn.
Tijdens het onderzoeken van deze film heb ik veel over hen geleerd. Ze maken goede vrienden en hebben levenslange relaties. En natuurlijk heb ik geleerd dat als de kalveren op een aparte plek staan, de koeien kunnen voelen wanneer hun baby’s honger hebben, en dat is wanneer de koeien worden gemolken. En dan krijgen deze kalveren natuurlijk honger omdat ze moedermelk nodig hebben, maar die halen we zelf. En deze koeien krijgen andere maaltijden zoals melkpoeder. Het voelt verkeerd. Dus ik stel me voor hoe vrouwen, hoe het hele systeem was opgezet om gewoon van ons te zuigen, terwijl machtige blanke mannen ons gebruiken en doen wat ze willen, en het is alsof ik dat niet wil.
Je gebruikt ook dieren als een Grieks refrein, waarbij je de film begint met vissen, koeien en uiteindelijk bijen. Op welk punt in je schrijfproces besloot je om dit muzikale formaat te gebruiken om deze thema’s te verkennen?
Die was er aanvankelijk niet. In de eerste versie die ik schreef, sprak een koeienschedel. En dat was de opening. Hoe meer ik eraan werkte, hoe meer de schedel tot leven kwam en huid- en spierlagen kreeg. Het stemaspect was er altijd, maar het muzikale leidmotief werd een kader na jaren van schrijven en herschrijven, maar het was erg vroeg in het proces. Nu ik er met perspectief naar kan kijken, ging het stap voor stap. Eerst de stem, maar toen vond ik dat ze niet moesten praten zoals wij. Ik wilde iets vinden dat een beetje was, niet noodzakelijkerwijs poëtisch, maar gewoon anders, dat uit een ander deel van de hersenen kwam. Iets dat niet zo rigide is. Ik denk dat ik daarom besloot om ook de teksten te schrijven. Omdat ik geen muzikant ben. Ik kom niet uit de muziekwereld. Ik ben erg onwetend over muziek. Ik vind het echt geweldig, maar ik heb geen idee. Dus ik dacht, laten we het wat onhandiger maken voor ze om te zingen. Ik ben ook een liefhebber van musicals. Dus het was voor mij een manier om die wereld ook te verkennen. Hoe dieper we in het script komen, hoe interessanter de natuur voor mij wordt.
Zijn beide films behandelen de natuur, bijgeloof en hoe mensen in de loop van de tijd met de natuur zijn omgegaan vanuit deze zeer spirituele en buitenaardse plek. Maar ook nu, zoals we zien met het verhaal van de pulpfabriek dat zich op de achtergrond in het nieuws ontvouwt, om kapitalistische redenen. Hoe kwam deze betrokkenheid tussen mens en natuur in je film terecht?
Ik denk dat het net is als de verhalen waarmee ik ben opgegroeid, weet je, die deel gaan uitmaken van je denken en je verbeelding. Deze bijgelovige cultuur maakte deel uit van de boerderij van grootvader en grootmoeder; het stond in de dorpsverhalen. Waar zouden ze zeggen dat dit gebeurde, dus hij was de Devil’s Eye. Alles is altijd met elkaar verbonden. Er gebeurt iets natuurlijks, maar misschien is het een beetje vreemd, dus er is iets mystieks dat het moet verklaren. Of is het een soort straf. In onze cultuur, vanwege de katholieke kerk en zo, als het huis van deze persoon uit het niets werd afgebrand, dan verdiende hij het misschien. Het was de duivel, weet je? Je wordt met deze angst geboren en het begint in je vast te lopen. En het wordt hoe we allemaal de wereld zien. Ik ben zo blij met hoe Chilenen of Zuid-Amerikanen soms een verband zien tussen dingen die ze rationeel misschien niet zien.