Punk moet een van de meest tijdloze en betrouwbare genres zijn, want het is sterk gegroeid sinds het officieel begon in het midden van de jaren 70. Hoewel het sindsdien behoorlijk wat evoluties en verschillen heeft gekend, is die originele houding sindsdien geliefd gebleven. Voorbeeld: Australisch trio genotwiens debuut-EP—genot– stroomt als een vrolijke, ongebreidelde liefdesbrief aan je voorouders. Hoewel hij tijdens zijn zuinige looptijd (slechts 18 minuten) niets nieuws doet, is hij zeker een goede introductie.
Geboren in Melbourne en opgegroeid in Kreta (Griekenland), de drie broers (Adonis🇧🇷 gebruikeren Apollonia) groeide op met het luisteren naar artiesten als Wisselstroom/gelijkstroom🇧🇷 groene dag🇧🇷 Gat🇧🇷 motorhoofden Woede tegen de machine🇧🇷 Uiteraard zijn al deze invloeden – onder andere – voelbaar genot, dat met succes tot doel heeft “enkele energieke punk-‘n-roll-nummers vol grote hooks en gierende gitaren af te leveren”. Ontworpen, gemixt en gemasterd door Aristoteles Telis🇧🇷 Nik Chimboukasen Roger Lien-respectievelijk- is een elegant geproduceerde adrenalinestoot die nooit afneemt.
“Abort Mission” opener zuigt je meteen naar binnen genotbeknopte en verslavende wereld van rebellie. Adonis en gebruiker vormen een dynamisch instrumentaal duo, elk moment inpakkend met paniekerige maar leuke gitaarriffs en percussie (evenals enkele vurige zessnarige licks) die alleen maar kunnen verleiden. In de tussentijd, Apollonia het is door en door dominant, met precies de juiste mix van houding en benaderbaarheid om gastvrije anarchie over te brengen. Als zodanig roept het nummer de sterke chemie op van WHO en, merkwaardig genoeg, de melodische excentriciteit van kim wilde‘Kinderen in Amerika’.
Het is niet verwonderlijk dat de resterende zes nummers deze formule vrij nauw volgen (voor beter en slechter). Er zijn echter enkele afwijkingen die het vermelden waard zijn. Zo zijn “Fire in My Gut” en “Frenzy” opgebouwd rond avontuurlijk gitaarspel dat evenveel te danken heeft aan punk als aan vroege heavy metal/klassieke rockbands als zwarte zaterdag🇧🇷 leidde Zeppelinen Room.
Evenzo geeft het levendig hyperactieve “Say What You Say” prioriteit Apolloniaspeelse verhalen, effectieve achtergrondzang en een droge jam tegen het einde. Misschien meer dan enig ander nummer hier, zou het perfect passen op de soundtrack van een van de eerste Tony Hawk’s Pro Skater spellen. Wat betreft “Things I Hear” dichterbij, het bevat een drone / doom metal-rand die het onderscheidt (althans een beetje).
Zoals eerder vermeld, lijkt het trio er echter helemaal tevreden mee te zijn om te emuleren in plaats van te innoveren met de EP. Met andere woorden, ze doen hun eerbetoon redelijk goed (en als dat alles is wat ze proberen te doen, meer kracht voor hen), maar er is zeker ruimte voor extra originaliteit en onvoorspelbaarheid. Dat geldt met name voor ‘Backstreets’ en ‘Sane to Insane’, twee behoorlijke maar onmiskenbaar gemeenschappelijke functies.
Hoewel genot doet weinig om zichzelf te scheiden van de legioenen punkalbums die eraan voorafgingen, het maakt nog steeds indruk. (Toegegeven, dit is gedeeltelijk te wijten aan het feit dat het niet lang genoeg duurt om het risico te lopen verouderd te raken, wat waarschijnlijk het geval zou zijn als het aanzienlijk langer zou duren.) Het is duidelijk dat de band de passie, de chemie en het talent heeft om het project rond in iets heel waardevols; als ze in staat zijn om meer variatie en scherpte in hun volgende release te brengen, zullen ze dat waarschijnlijk doen.