‘Elemental’ recensie: een verwaterde Pixar-roman

Er is een lange traditie van ouderschapsverhalen in animatie, die teruggaat tot de begindagen van Walt Disney’s studio. Destijds gingen films meestal over kinderen die worstelden met trauma veroorzaakt door (of voortkomend uit een scheiding van) hun moeder: Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen, Assepoester, Dombo, Baby, enzovoort. Uiteindelijk werden ook aanmatigende ouders in de mix gegooid: De kleine Zeemeerminvan koning Triton, moanaBaas Tui, de lijst gaat maar door.

Familiedruk is niet het meest voorkomende thema van Pixar Animation, maar het is aanwezig in een groot aantal van zijn films, waaronder Op zoek naar Nemo, Ratatouille, Moedig, rood wordenen beide speelfilms geregisseerd door Peter Sohn: de goede dinosaurus en nu Elementairwaarin een immigrantendochter worstelt om haar vader te plezieren en de tradities van haar familie te eren terwijl ze naar haar hart luistert – die gevoelens koestert voor een man (of, eh, watermassa) die haar vader nooit zou goedkeuren omdat hij een totaal andere achtergrond heeft .

Dat tegenstrijdige hart is van Ember (Leah Lewis), een bewust vuurelement dat in een plaats genaamd “Element City” woont met haar liefhebbende winkelier-vader Bernie (Ronnie del Carmen) en waarzegster-moeder Cinder (Shila Ommi). Embers ouders verhuisden naar Element City toen Cinder zwanger was; Toen ze ontdekten dat de water-, aarde- en luchtelementaire bewoners van de stad vijandig stonden tegenover hun komst, openden ze hun eigen winkel genaamd “The Fireplace”, die het middelpunt werd van een etnische wijk in Chinatown-stijl van andere vuurelementalen.

ZIE MEER INFORMATIE: 12 verrassende Disney-optredens in andere animatiefilms

Bernie zou met pensioen moeten zijn – hij worstelt met zijn dagelijkse klusjes en snijdt regelmatig door dikke rookwolken – maar hij werkt nog steeds bij Fireplace omdat hij denkt dat Ember niet klaar is voor de verantwoordelijkheid om de winkel alleen te runnen. Haar opvliegendheid brengt haar steeds in de problemen – inclusief haar meest recente (en vrij letterlijke) woede-uitbarsting, waarbij een pijp barstte in de kelder van de winkel.

Terwijl het water begint binnen te komen, doet Wade (Mamoudou Athie), een waterelementair en stadsinspecteur die een mysterieus waterlek onderzocht, dat ook wanneer hij in het sanitairsysteem van de open haard wordt gezogen en in het toch al chaotische leven van Ember terechtkomt. Wade probeert in eerste instantie Fireplace af te sluiten vanwege verschillende codeschendingen; Ember achtervolgt hem naar het stadhuis, in de hoop de winkel open te houden. Met andere woorden, het is een klassieke rom-com waar tegenpolen elkaar aantrekken en schattig ontmoeten. Al snel groeien Ember en Wade naar elkaar toe, hoewel dicht bij elkaar zijn ongezond kan zijn. Kunnen een wezen van vuur en een wezen van water elkaar raken zonder in stoom of rook te veranderen?

Nadenken over de logistiek van het leven voor de inwoners van Element City zou deel moeten uitmaken van het plezier van een film als Elementair, en soms ook. De ongeëvenaarde ontwerpers en animators van Pixar laten hun fantasie de vrije loop terwijl ze de fysieke wereld van deze film ontrafelen. elk frame van Elementair het zit vol met slimme grappen en grappige woordspelingen, zoals het ‘Kus me, ik ben Firish’-shirt dat een vuurelement draagt. Het openbaar vervoersysteem van de stad (de “Wetro”) loopt over een verhoogde rivier van water, als een boomstammengoot, en de rijtuigen zelf hebben de vorm van oceaangolven. De wezens die Element City bevolken zijn ook een lust voor het oog; de vuurpersonages zoals Ember en de waterpersonages zoals Wade veranderen altijd voor onze ogen als echte vlammen en stromende beekjes. Alleen al het kijken naar deze film en alles eraan is gewoon leuk.

Maar benadrukken hoe de wereld van Element City werkt, nodigt de kijker uit om hetzelfde te doen – en de innerlijke logica van deze plek lijkt nooit te kloppen met hoe de fantasierijke ecosystemen die Pixar creëert in films als Monsters Inc. Het is Binnenstebuiten hij deed. Sommige aspecten kloppen niet. Om maar één heel in het oog springend voorbeeld te noemen: waarom leeft een deel van het water in de film – zoals Wade en zijn familie – terwijl ander water gewoon … water is? De hele plot van de film draait om dat gevoelloze water en dat vreemde lek dat Wade probeerde te lokaliseren. Maar de uitleg van het lek lijkt onbevredigend en onvolledig. Er zijn vage hints van een soort samenzwering op het werk die nooit tot bloei is gekomen, alsof er een subplot uit de film is geknipt omdat het het liefdesverhaal van Ember en Wade vertraagde.

Als dat het geval is Elementairde makers van de show beoordeelden de sterke punten van het verhaal zeer slecht; De romance van Wade en Ember is het zwakste deel. Vooral Wade is, nou ja, een beetje een infuus. Ik denk dat hij in de eerste paar scènes gewoon irritant zou moeten zijn; geleidelijk moet hij de verdediging van het publiek afbreken op dezelfde manier als Ember. In de praktijk is hij gewoon irritant. Overdreven sentimenteel en constant in tranen uitbarstend – afgebeeld als tekenfilms van waterstralen die uit zijn ogen schieten – is hij zo ondersteunend en zo gefocust op het mogelijk maken van Embers reis van zelfrealisatie dat hij zich kan kwalificeren als de eerste Manic Pixie Dream Movie-film.

Het sterkste (sorry) element van dit verhaal is de relatie tussen Bernie en Ember, en hoe dat onderstreept hoe de verwachtingen van elke generatie zwaar wegen op de schouders van de volgende. Ik weet niet zeker of het gebruik van verschillende elementen als metafoor voor de immigrantenervaring veel verder gaat dan de bredere streken, maar het voegt er in ieder geval wat gewicht aan toe. Elementairscènes tussen vader en dochter, die leiden tot een ontroerend, zij het uiterst voorspelbaar, einde. Maar hoe kan het dan niet voorspelbaar zijn? Animatiefilms vertellen dit soort verhalen al bijna 100 jaar. Het is gewoon dat, in tegenstelling tot zoveel Pixar-films, hoe meer je onderzoekt Elementairminder vind je.
BEOORDELING: 5/10