“A House Made of Splinters” speelt zich af in Lysychansk, een faciliteit in Oekraïne waar ouders hun kinderen tot negen maanden kunnen achterlaten wanneer ze in het pleegzorgsysteem worden geplaatst. Het idee is dat het een plek wordt waar kinderen rondhangen, terwijl volwassenen zich bezighouden met dingen die geen enkel kind zou moeten verdragen, zoals alcoholisme of misbruik. Het probleem is dat deze demonen vaak langer dan negen maanden duren, en soms komen ouders gewoon niet terug voor hun kinderen, en bezwijken zo aan de verslaving dat het hun ouderschapsstatus verandert.
De kinderen die Wilmont volgt, zijn zich meer bewust van hun situatie dan je zou denken. Kinderen zijn veel opmerkzamer dan volwassenen denken, en het is fascinerend om ze voorzichtig te horen praten over hun gezinsleven en te zien hoe ze worstelen met heimwee, trauma en angst. Ze vallen elkaar vaak aan, of de volwassenen, vooral de jongens – een van hen hakt zijn arm af en gebruikt een stift om de installatie onleesbaar te maken. En Wilmont opent de deur naar hoeveel situaties zoals deze zich over generaties uitstrekken. “Ze kopieert wat ze in haar kindertijd zag”, zegt een maatschappelijk werker die vertelt over het zien van moeders die kinderen waren in Lysychansk en nu hun kinderen achterlaten.
Wilmont zorgt ervoor dat hij niet in ellende wentelt en wijst erop hoeveel vreugde deze kinderen vinden in hun dagelijks bestaan. Het is ontroerend als een meisje diepbedroefd is omdat ze haar alcoholische moeder niet kan bereiken, maar er is iets nog krachtigers in de volgende scène, waar ze met haar vriendin in een gang met bubbels speelt. Kinderen moeten kinderen zijn. Ze moeten samen lachen. Ze moeten glimlachen. Dit zien verschijnen, zelfs tijdens aanhoudend verdriet, is waar “Splinters” de meeste stoom winnen. En het is nog tragischer hoe de game een nog zeldzamer product is geworden in het land Oekraïne sinds de film werd opgenomen.