Afhankelijk van hoe je het bekijkt, is Gia gedoemd als ze het doet en verdoemd als ze het niet doet. Maar zijn liefde valt niet te ontkennen en dwingt haar om te proberen een oplossing te vinden. Deze wereld van verpletterende verwachtingen, nuchter maar benadrukt door Leafs verhalen, vormt het toneel voor een film die stilletjes maar levendig een verhaal vertelt over zwarte vrouwelijkheid en kracht tegen alle verwachtingen in.
De diepte van “Earth Mama” wordt met doordringende stiltes van scherm naar ziel getransporteerd; het geluidsontwerp van de film is indrukwekkend in zijn terughoudendheid. Een groot percentage van de film is zo stil, of het nu in echte stilte is of in gekozen omgevingsgeluid, dat zo’n auditieve gekheid volledig opkomt. Gia’s afleidingen zijn het lawaai, rumoerige buren of donut drive-to-vergaderingen, maar die momenten zijn vluchtig. Ze wordt omringd door stilte op elk emotioneel geladen moment, of ze nu solo is of in gesprek, waardoor de ongelooflijke dialoog van het script centraal kan staan.
De stille energie van “Earth Mama” wordt verder versterkt door de huiselijke kwaliteit van de cinematografie. De nuances vormen de kern van “Earth Mama” en worden overgebracht door ingetogen droomsequenties die de vrouwelijkheid op haar meest uitgeklede manier uitbeelden, met sociale banden en contexten volledig verstoord. Of Gia nu langzaam door het bos loopt, haar lichaam naakt en zwanger temidden van de ware natuur, of voor een spiegel, terwijl ze haar rottende navelstreng van haar lichaam trekt, beide beelden een puur dierlijkheid uit dat ontzagwekkend is in zijn schoonheid en geweld.
De close-ups van Leaf zijn even aangrijpend als de stilte in de film. Ze voegen ons in Gia’s innerlijkheid en benadrukken de delicate details van expressie en vrouwelijke vorm. “Earth Mama” trekt de kijker tot meedogenloze empathie, om elke hartslag van Gia te voelen terwijl het versnelt en stopt onder het gewicht van haar omstandigheden. Het generatietrauma dat voortkomt uit de verantwoordelijkheden van het moederschap in de cyclus van economische onderdrukking, vormt de hoeksteen van het verhaal. Even krachtig is de overgeërfde strijd van de liefde van een moeder tegen de wrok van haar kind onder deze omstandigheden. Terwijl dit web van emoties wordt geweven, ontdekken Gia en de andere vrouwen in haar kring dat hun rollen op volwassen leeftijd zijn omgekeerd. Nu staan ze aan tafel.