Vorige week bracht Disney+ een verzameling onlangs gerestaureerde korte animatiefilms uit het begin van de studio uit, en tot slot kunnen we voor de verandering iets aardigs zeggen over een geweldige studio. Terwijl Warner Bros. Discovery lijkt zoveel mogelijk bruggen naar het verleden te verbranden, Disney zorgt in ieder geval voor enkele van zijn oudere films en geeft ze speciale aandacht zodat nieuwe generaties bioscoopbezoekers er nog steeds van kunnen genieten.
Je zou terecht sceptisch kunnen zijn over sommige dingen. Restauraties van oudere cartoons betekenen soms ook het schrappen van enkele van de tastbare elementen van het werk dat erin is gestoken. Ik herinner me dat ik een paar jaar geleden een speciale vertoning van “Doornroosje” in 70 mm zag in het Music Box Theatre, en het was duidelijk dat de film het resultaat was van maanden of jaren van animators die elke cel een voor een schilderden. Je kon de penseelstreken perfect zien. Dat gevoel gaat vaak verloren als het gaat om digitale restauraties van deze films, ook al zien ze er scherper en schoner uit.
Disney heeft zich ook schuldig gemaakt aan het weergeven van zijn tekenfilms en speelfilms zodat ze op de meeste moderne film- en televisieschermen passen. Deze snijtechniek gebeurde met veel van zijn theatrale heruitgaven in de jaren ’70 en ’80 toen films verkeerd werden gepresenteerd. Helaas is dit ook het geval met hun videoreleases en streamingopties. Klagen consumenten echt over zwarte balken aan de zijkanten van schermen? Soms plaatsten ze fraai geïllustreerde randen in plaats van de zwarte balken, waardoor de originele beeldverhouding van de film (ook bekend als “Disney View”) behouden bleef, wat volgens mij beter is. Maar soms wordt het uitgerekt of bijgesneden om op het scherm te passen, wat resulteert in een doorn in het oog (de korte “Casey Bats Again” op de “Melody Time” Blu-ray is een voorbeeld).
Gelukkig is dat hier niet het geval, maar het succes van deze restauraties zal afhangen van uw persoonlijke presentatievoorkeur. Bekijk de zij-aan-zij vergelijking van “Baddag” en u zult begrijpen wat ik bedoel. De meer vervaagde van de twee komt van de versie die te zien is op Blu-ray “The Aristocats”. De scherpste en schoonste is de nieuw gerestaureerde versie. Hoewel het gemakkelijk te zien is welke er superieur uitziet, zullen sommigen de lichte wiebeling en filmzware korrel van de originele versie missen. Toegegeven, toen Disney “Bath Day” naar Blu-ray overzette, was dat niet om het te herstellen, maar gewoon om over te stappen van de versie die ze al hadden voor televisie en dvd. Toch hoopt men dat er een middenweg tussen de twee is.
Er is echter duidelijk veel aandacht en zorg besteed aan dit restauratieproces en de kleuren en contrasten hebben er nog nooit zo goed uitgezien. Het Walt Disney Studios Restoration and Preservation-team verdient lof voor het feit dat ze evenveel moeite hebben gestoken in deze korte films als in elke algemeen gevierde klassieker. Ik wou dat we in deze eerste ronde minstens één Donald Duck-tekenfilm hadden, maar ze zijn onderweg.
Disney+ zal de komende maanden nog 22 van deze korte films uitbrengen, eindigend op 6 oktober en zijn 100e verjaardag op 16 oktober. We hopen dat Disney+ daar niet stopt en dat de favoriet van de basisschool “Donald In Mathmagic Land” ergens aan de horizon een restauratie krijgt.
“Aquamanie” (1961) – Een korte film van Goofy waarin hij en zijn zoon terechtkomen in een kampioenschapsbootrace en terechtkomen in een touwtrekken met een octopus en een achtbaan. Deze ziet er bijzonder mooi uit, omdat er dezelfde animatietechniek werd gebruikt die zo welsprekend werd gebruikt in “One Hundred and One Dalmatians” (waar Walt helemaal niet van hield, maar hij liet zijn artiesten met tegenzin profiteren). De ruwheid van de lijntekeningen blijft hier intact, waarbij de restauratie extra flair toevoegt aan de kleuren die in veel van de achtergronden buiten de lijnen voorkomen. Ik hou van die Disney-periode, en er zijn niet veel tekenfilms die die esthetiek hebben.
“Baddag” (1946) – Minnie Mouse geeft Figaro een bad, maar Figaro gaat naar buiten en vindt een groep smerige, veel grotere straatkatten. Deze schattige korte film weerspiegelt Dumbo die kraaien ontmoet (en tientallen andere voorbeelden van een onschuldige held die zich aansluit bij een groep maatschappelijke verschoppelingen die in de komende decennia zouden komen). Het past mooi op de bonusschijven van “The Aristocats”, dus hopelijk komt deze nieuwste versie ooit in een 4K-release van die film terecht.
“Een gebouw bouwen” (1933) – Een van de twee zwart-wittekenfilms om een update te krijgen. Dit bouwplaatsavontuur van Mickey en Minnie Mouse (met Mickey’s katachtige aartsvijand Pete) komt het dichtst in de buurt van een frisse, ongerepte restauratie, terwijl er nog enkele tastbare elementen intact zijn. Het ziet er nog steeds handgemaakt uit en niet overdreven gedigitaliseerd. De penseelstreken zijn er nog steeds en het contrast is verbluffend om nu te zien. De aanblik van Mickey die door de grote kat wordt geslagen, is echt iets in de grote climax van de film.
“Figaro en Frankie” (1947) – Nogmaals, waarom twee Figaro-cartoons en geen Donald Duck? Deze typische katten- en vogelcartoon zou later (en uit een andere studio) veel grappiger zijn wanneer Sylvester Tweety probeert te verslinden. Toch is het leuk om te zien hoe Figaro met intacte katachtige instincten zijn geweten probeert weg te duwen om een pluizig vogeltje te verslinden.
“Goofy Gymnastiek” (1949) – Zoals te zien in “Wie heeft Roger Rabbit ingelijst?” Ja, niemand maakt fouten zoals Goofy. Welk moment! Hoe delicatesse! Goofy probeert gewichtheffen en gymnastiek te doen, en de resultaten zijn natuurlijk catastrofaal.
“De skeletdans” (1929) – Net als in “Building A Building”, ziet het er scherper en levendiger uit met zijn handgetekende kwaliteiten die aanwezig blijven. Dit is er nog een die ik zou kunnen vergelijken met de dvd-uitgave (de “Silly Symphonies Collection, Vol. 1”). Bovenstaande vergelijking spreekt voor zich. Om de een of andere reden werd de muziek op de openingskaarten volledig verwijderd, maar “The Skeleton Dance” blijft een innovatieve en luchtige favoriet onder velen. Deze nieuwste versie zal van groot belang zijn voor degenen die de kunstvorm bestuderen.
De volgende reeks tekenfilms komt op 11 augustus aan: “Barnyard Olympics” (1932), “Donald’s Cousin Gus” (1939), “Donald’s Nephews” (1938), “The Flying Jalopy” (1943), “Goofy and Wilbur” (1939), “Mickey’s stoomwals” (1934)
5-8 september: “All Wet” (1927), “Trolley Troubles” (1927), “Bone Trouble” (1940), “Merbabies” (1938), “Mickey’s Kangaroo” (1935), “Playful Pluto (1934) ), “Pluto, Junior” (1942), “The Barn Dance” (1929)
6 oktober: “Camping Out” (1934), “Chips Ahoy” (1956), “Fiddling Around” (1930), “Inferior Decorator” (1948), “Old MacDonald Duck” (1941), “When The Cat’s Away” (1929), “Wynken, Blynken en Nod” (1938)