De goden moeten woedend zijn

De makers van Shazam! Gods woede geconfronteerd met een conceptueel dilemma dat ze nooit volledig hebben opgelost. Het doel en het plezier van de eerste Shazam! keek naar een domme tiener die erachter kwam hoe hij een superheld moest zijn: de grenzen van zijn krachten testen, proberen (en vaak niet) om goed te doen. Maar tegen het einde van de film had de jongen het superheldenspel onder de knie. Hij versloeg een superschurk, redde Philadelphia, vond de biologische moeder die hem als kind in de steek liet en gaf een deel van zijn krachten aan zijn vijf geadopteerde broers en zussen. Dus wat moet er nu nog gebeuren?

Niet veel, zo lijkt het. Shazam! Gods woede het is er gewoon, voortbouwend op de resterende goede vibes en getalenteerde cast van zijn veel betere voorganger. Hij doet een paar halfslachtige pogingen om Billy Batson (Asher Angel) een nieuw persoonlijk dilemma te bezorgen, namelijk zijn onderbewuste angst om voor de tweede keer in de steek gelaten te worden door zijn familie. Maar Billy verschijnt in beeld Gods woede zo zelden – hij heeft misschien vijf sleutelscènes – dat het gemakkelijk is om zijn verhaal te vergeten en nog moeilijker om er iets om te geven als je het je herinnert.

In plaats daarvan is Shazam van Zachary Levi – Billy’s alter ego wanneer hij een magisch woord zegt en verandert in een onverwoestbare superheld – de enige in bijna elke minuut van dit vervolg. Als de Billy/Shazam-dynamiek werkt, zoals in de eerste film, kan dat de basis vormen voor een zeer charmante coming-of-age-komedie. Wanneer dit niet gebeurt, zoals in Gods woede, voelt het alsof je gewoon naar onvolwassen dope in een hoes kijkt. (Shazam mist zo ernstig de wijsheid van Solomon – een van de zes superkrachten waaruit het acroniem “SHAZAM” bestaat – dat de film het eigenlijk behandelt als een lopende grap.) Maar toegeven dat je held (en dus ook je film) is nogal dom en neemt niet weg dat het personage (en de film) er een beetje slimmer door wordt.

In plaats van onhandige tiener kluns, Gods woede‘ concentreert zich op een labyrintische superheldenverhaallijn – compleet met een echt mythologisch labyrint – over de dochters van Atlas, Hespera (Helen Mirren) en Kalypso (Lucy Liu). Deze oude godinnen zouden eeuwen geleden van de aarde zijn verbannen door de tovenaar (Djimon Hounsou), die Billy Batson hun macht gaf. Net op tijd voor dit vervolg hebben ze voor het gemak toestemming gekregen om terug te keren naar het moderne DC Comics Universum, waar ze uit zijn op wraak. Ze stelen de staf van de tovenaar, die zogenaamd hun magische vermogens herstelt (hoewel ze veel macht lijken te hebben voordat ze de staf in handen krijgen) en richten hun blik vervolgens op de huidige kampioen van de tovenaar, Shazam, en zijn superkrachtige familie. . .

Het vooruitzicht om te zien hoe Helen Mirren Zachary Levi in ​​elkaar sloeg moet op papier onweerstaanbaar hebben geleken; het lijkt me zeker leuk. Dus waarom is het eindresultaat zo levenloos? Misschien omdat de incidentele schermutselingen van Shazam en Hespera zo doordrenkt zijn van gewichtloze CGI dat het twee mensen zouden kunnen zijn die elkaar slaan. Of misschien Gods woede‘ het script investeert zo weinig aandacht of energie in de menselijke karakters en brengt zo weinig tijd door in een herkenbare echte wereld dat er voor niemand iets op het spel staat, ook niet voor het publiek. Als het verhaal een subplot bevat voor een van de ondersteunende personages – bijvoorbeeld de wens van Billy’s oudere zus Mary (Grace Fulton) om naar de universiteit te gaan – kun je er zeker van zijn dat de film het volledig zal vergeten voor de grote climax. (Mirren lijkt tenminste een beetje plezier te hebben in haar scènes; Lucy Liu ziet er vreselijk verveeld uit.).

Vrijwel de enige persoon die het goed doet in deze film is Jack Dylan Grazer, die de eerste stal shazam als de slimme en speelse pleegbroer van Billy Batson, Freddy. In Gods woedeFreddy is het enige menselijke personage op het scherm met veel schermtijd en hij krijgt een aantal stomende scènes mee geschiedenis aan de westkant‘s Rachel Zegler als het nieuwe meisje op school, en daarna een heleboel leuke momenten met Hounsou’s Wizard (die zeker stierf in de eerste shazam, maar het zijn strips, wat dan ook). Als je een film zo slecht kunt verbeteren als Shazam! Gods woede voor een paar minuten, zoals Grazer doet, zou je een mooie toekomst in Hollywood moeten hebben.

Als Shazam er zelf veel heeft in het nieuwe DC Universum dat wordt gebouwd door de nieuwe CEO’s van het bedrijf, James Gunn en Peter Safran (die producent is van de shazam serie) blijft onopgelost. Voor Gods woede, Ik had het gehoopt; De eerste film vond ik erg goed. Maar dit is echt een van de meest teleurstellende sequels die Hollywood de afgelopen tien jaar heeft geproduceerd. Op een gegeven moment, wanneer de Daughters of Atlas de Shazam-familie op de vlucht jagen, probeert Billy de Wizard zover te krijgen dat hij zijn krachten terugkrijgt; hij wil wanhopig uit het bedrijf stappen. Diezelfde energie doordringt velen Shazam! Gods woededie vaak speelt alsof het alleen bestaat vanwege contractuele verplichtingen die de makers niet zo graag willen nakomen.

Aanvullende gedachten:

–Shazam! Gods woede komt een paar weken later in de bioscoop Ant-Man en de Wasp: Quantumania, en de films hebben een oneven aantal gemeen. Beide zijn redelijk gefundeerde en luchtige komische sequels die de meeste herkenbare elementen overboord gooien die hun voorgangers succesvol maakten ten gunste van veel speciale effecten en generieke gevechten. Als een uitgesproken fan van strips en superhelden, kijk ik naar dit soort dingen en vraag ik me af: “Is het waar?” Dat wat willen mensen echt van deze films? Een heleboel CGI-effecten bekijken zonder menselijke emoties of risico’s? Ik zeker niet.

BEOORDELING: 4/10