Auteur Joseph, die schreef en speelde in het toneelstuk van 2018 Sancho: een herinneringsdaad, deed meer dan 20 jaar onderzoek naar Charles Inácio Sancho (1729-1780). Hier vertelt Sancho zijn leven door middel van dagboekaantekeningen en brieven – sommige tussen hem en zijn toekomstige vrouw, Anne Osborne, tijdens een lange scheiding; anderen richtten zich tot zijn zoon, Billy, toen Sancho, met jicht, de dood naderde. Het verhaal begint op een slavenschip. Sancho’s jonge Afrikaanse ouders sterven elkaar snel op: zijn moeder tijdens de bevalling, zijn vader door zelfmoord. Vanuit Amerika wordt Sancho op 3-jarige leeftijd naar Engeland gebracht om bij de drie ongehuwde tantes van zijn baasje te gaan wonen. Ze behandelen hem als een huisdier, meegenomen om amateurtheater te doen voor het vermaak van vrienden (zijn naam komt van een gelijkenis met “de mollige dienaar van Cervantes ‘held Don Quichot”). Onder de geheime bescherming van de hertog van Montagu leert de jongen lezen en muziek spelen. De tantes sluiten hem vanwege zijn brutaliteit op in de kelder, maar met de hulp van een dienstmeisje ontsnapt hij. Noch slaaf noch gedocumenteerde vrijgelatene, de volwassen Sancho spreekt goed en kleedt zich onberispelijk; net zo waarschijnlijk om te feesten met William Hogarth – alcohol, eten en gokken zijn zijn belangrijkste ondeugden – als om gepakt te worden door slavenjager Jonathan Sill. Hij krijgt aanzien als muzikant en songwriter en wordt landeigenaar, maar de wreedheid van de slavernij, zoals Anne zag op de Caribische plantages, herinnert hem voortdurend aan zijn voorrecht. Wraakzuchtige bewakers, verschuivende fortuinen en de pure moed van de hoofdrolspeler voegen een Dickensiaanse smaak toe, en de picareske stijl doet denken aan Francis Spufford. gouden heuvel.
Source by rezal