15 februari 2023
·
0 reacties
Door Jonathan Clements.
Wanneer we Akira voor het eerst zien, zit hij gevangen in de kaken van een gemuteerde hond. Misselijk wereld herbouwen verlaat de vermoeiende inductiescène van menig “lichte roman” – er is geen triest verhaal over iemand uit onze wereld die op magische wijze ergens anders heen wordt getransporteerd. In plaats daarvan hebben we een auteur die genoeg vertrouwen in zijn eigen verhaal lijkt te hebben om het gewoon te vertellen. En het is een brullende openingsscène, die de lezer midden in een woeste, diepgewortelde strijd om middelen in een post-apocalyptische wereld gooit.
Akira weet niet echt waar hij naar op zoek is, alleen dat stadsambtenaren verschillende vergoedingen zullen betalen voor alle artefacten die hij mee terug kan nemen uit de Oude Wereld – een verloren en geruïneerde samenleving met technologie die vaak zo geavanceerd is dat het magie lijkt. Of soms hebben ze tassen en mokken en zo. Maar op een missie komt hij een onverwachte ontdekking tegen die zijn leven zal veranderen.
Alpha is een onstoffelijke kunstmatige intelligentie, die voor het eerst verschijnt als een naakt, etherisch meisje. Ze weet veel informatie over de wereld, maar heeft een pop van mensenvlees nodig om haar bevelen uit te voeren terwijl ze artefacten uit de Oude Wereld verzamelt voor een niet nader gespecificeerd doel. In de onvermijdelijke gamified storytelling van zoveel lichte romans, wordt Alpha een goddelijke aanwezigheid in Akira’s wereld, die hem zijn positie op de kaart laat zien, hem waarschuwt voor naderende bedreigingen en speurtochten voor hem opzet in de ruïnes. Ze wordt ook iemand om met Akira te praten, hem te genezen van zijn vervelende gewoonte in het eerste hoofdstuk om tegen zichzelf te praten.
Alpha en Akira vormen een vreemd partnerschap in de wereld van aaseters. Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze zijn leven al twee keer heeft gered en dat zonder haar goddelijke invloed een einde zou zijn gekomen aan zijn moeilijke leven in de sloppenwijken. De ruïnes zijn de thuisbasis van een verzameling gruwelijke monsters, overblijfselen van een oude oorlog – malafide oorlogsmachines, onooglijk ontwikkelde biowapens en wolken van giftige nano. En, vermoed je, Alpha ook, want ook zij moet een soort militair relikwie zijn, hoewel ze heeft geleerd dat de manier om een tiener aan de haak te slaan, is door als een naakt meisje te verschijnen.
Met een gewicht van 270 pagina’s voor “deel één van deel één”, wereld herbouwen het is nauwelijks wat ik een “lichte” roman zou noemen. Zoals altijd is ‘licht’ hier een poging om de verwachtingen van de lezer te managen, een ontsnappingsclausule die zegt dat het dwaas zou zijn om nieuwe dichtheid te verwachten ondanks een paginatelling die een halve boom in beslag neemt. Het is niet nogal wat tienerfanfictie die online is gegooid en vervolgens tussen de covers is geplakt als IP-aas om een anime-bedrijf te lokken, maar dat is vooral omdat ik kan zien dat een uitgever hij heeft Ik ben in de buurt gekomen: het eerste hoofdstuk is het werk van een veel betere auteur dan het tweede, alsof de ervaring van het schrijven van het boek Nafuse al een paar kneepjes van het vak had geleerd, en hij sloop terug om een betere opening te schrijven. Of dat, of hij had zijn hele leven om hoofdstuk één te schrijven, maar hoofdstuk twee kwam snel daarna, tegen een deadline aan.
Terug in de “Oude Wereld”, zoals je zou kunnen zeggen, als een manuscript als dit uit de modderhoop zou komen, zou het bij een redacteur terecht zijn gekomen die het met wat aantekeningen terug naar de auteur heeft gegooid. Heeft de auteur misschien overwogen om alles vanuit Akira’s standpunt te vertellen, in taal die geschikt is voor een aardse analfabeet die geen idee heeft van het achtergrondverhaal van de wereld waar hij doorheen dwaalt? Of heeft de auteur overwogen om alles te vertellen vanuit het standpunt van Alpha, een vrijwel alwetende AI die gedwongen wordt een ongeschoolde tiener als agent in de fysieke wereld te gebruiken? In plaats daarvan stuit Nafuse op verschillende registers, alsof hij nog steeds leert schrijven terwijl hij bezig is, fluctuerend tussen grimmige scènes van een post-holocaustwereld en lange pontificaties over hoe het zo is gekomen.
Het eerste deel van het boek bevat een heerlijk cynisch idee, dat de bedrijven die de veiligste enclaves runnen, opzettelijk gratis voedsel uitdelen in de sloppenwijken om de behoeftigen binnen te lokken als een afleiding van de beesten van de woestijn. Ze laten ook wapenopslagplaatsen achter om dorpelingen aan te moedigen hun toevlucht te nemen tot jagen in de ruïnes als hun enige manier om te ontsnappen. Denk aan het plezier dat een auteur zou kunnen hebben bij het maken van zijn personages ontdekken dit, in plaats van het gewoon met de lepel in een infodump te stoppen.
Evenzo wordt Akira, nadat hij zijn magere beloning heeft ontvangen voor een levensbedreigende expeditie naar de ruïnes, aangevallen door een groep bandieten die hopen zijn geld te stelen. Hij bestrijdt ze, maar blijft achter met een wond die dodelijk zou zijn geweest als er niet een van de quasi-magische medische kits was geweest die Alpha hem adviseerde te gebruiken. Dit is een geweldige scène om te ontrafelen, maar het gaat door het boek met ongeveer hetzelfde aantal woorden dat ik gebruikte om het samen te vatten, één Trouwens waarvan de auteur op onverklaarbare wijze niet lijkt te beseffen dat het een goed drama zou zijn.
Er zijn momenten waarop Nafuse dit gaandeweg lijkt uit te werken, zoals een onthullende scène waarin Akira zich verfrist en energiek voelt, en Alpha hem sluw vertelt dat hij zich nu gewoon mens voelt en dat wat hij zijn hele leven eerder voor normaal heeft gehouden. het was een constante draaikolk van ondervoeding en stress. Maar je krijgt ook het gevoel dat je naar een veelbelovende jonge auteur kijkt die nog aan het leren is hoe het allemaal werkt, een veelgehoorde klacht over de haast om zoveel ‘lichte’ romans te publiceren.
Jonathan Clements is de auteur van Anime: een verhaal. wereld herbouwen wordt uitgegeven door J-Novel Club.