osseboog is een heavy rockband die de avant-garde en de blues tegelijk omarmt. Het is niet bepaald noiserock, aangezien hun nummers een beetje traditionele rockstructuren volgen en niet bepaald punk zijn. osseboog zijn moeilijk echt te categoriseren in termen van genre. In een extreme muziekscene die in deze chaotische tijden grenzen blijft verleggen, houden bands echter van osseboog ze zijn een welkome weerspiegeling van de veelzijdige onrust van de wereld buiten onze koptelefoon. Nu in zijn 35e jaar, osseboog brengt ons een album met tien nummers waarvan wordt gezegd dat het liefdesliedjes zijn.
Als je ballads verwacht, stop dan. Deze specifieke liefdesliedjes lijken in niets op ballads, met uitzondering van de met blues doordrenkte indiecut “Million Dollar Weekend”. In feite lijken deze nummers in het algemeen niet op wat er bestaat in de wereld van zware muziek. osseboog, brengt in dat opzicht haar unieke kijk op liefde naar een ander vlak dan de meesten gewend zijn. Dit is vrij duidelijk op hits als “Icy White and Crystalline”.
Met name de gitarist Niko Wenner vertelt ons dat hou van vakantie begon met het nummer: “Het nummer is grotendeels geïnspireerd en geschreven voor mijn gezin. We kregen twee kinderen en mijn vader stierf tijdens het schrijven en werken aan dit album. De nummers zijn slechts een verzameling liedjes die ik voor mijn baby’s zong en daarna schreef delen van gitaar en bracht naar de band als osseboog songs.” De uitleg is logisch bij het luisteren naar het warme “1000 Hours” en het krachtig ontroerende “All Gone”. Eugene S. Robinsonstem vol ziel.
“The Second Talk” is een pulserend nummer met enkele gesproken woordintermezzo’s vermengd met wat noise rock en wat punk boventonen. Evenzo is “Gunwale”, dat langzamer is dan de meeste nummers op het album, een samensmelting van een verscheidenheid aan stijlen en stemmen die samenkomen in een unieke compositie die je tegenwoordig niet echt iemand anders hoort doen.
Mijn favoriete nummer op het album is absoluut de albumopener, “Dead Ahead”, die ook een zeer visionaire video bevat, geregisseerd door Chris Purdie. “Dead Ahead” laat echt zien hoe deze band een verscheidenheid aan verschillende stukken mixt en samenbindt om hun tracks samen te stellen.
“1000 Hours” heeft wat groove en een duidelijke nevenschikking van het trieste met het mooie. tekstschrijver Eugène Robinson zegt dit over het nummer, “… bij het filmen van de video, aangezien ik een paar dagen ervoor net geopereerd was, voelde ik me erg Mann‘Dood in Venetië’ voor mij. Je weet waar wachten om te sterven er nog nooit zo mooi uitzag, wat echt voelt als de essentie van liefde. Of in ieder geval een van hen. Zo ook de gitarist werner legt uit dat “1000 Hours’ zijn leven begon met het heldere, extraverte gevoel dat je het meest hoort, maar onvermijdelijk ontstond de donkerdere introspectieve sfeer van de coda en intro …”
Een ander ding om op te merken over de plaat zijn de hulpinstrumenten en stemmen die helpen bij het creëren van de nummers op de plaat. Bijvoorbeeld, Kristin Hayter (Onwetende taal) voegt zijn stem toe aan het nummer “Lovely Murk”, en een verscheidenheid aan andere artiesten gebruikt hobo, fluit en klarinet om de nummers te voltooien.
Als je op zoek bent naar muziek die anders is dan wat je gewend bent te horen, osseboog is hier om een onderbreking te bieden van het gewone en alledaagse. Het is de moeite waard om te controleren.