Noem het een zwarte schande als je wilt, maar het volstaat te zeggen Mizmor heeft een extreem donkere, maar angstaanjagend sfeervolle kijk op extreme muziek. Gepland door een Liam BurenPortland brak uit met het seizoen 2016 jod. Het album laat zien MizmorDe balans van zware riffs, soulvolle soundscapes en macabere vocalen, die het project effectief bevrijden, gaat in verschillende richtingen met daaropvolgend materiaal. voor 2019 Steenhoop, betekende dat het verhogen van de productiewaarde voor een meer strak geweven ervaring. Maar voor Prozaïsch, Buren is voorstander van een grof en kwellend exorcisme van de Mizmor geluid.
De manier waarop “Only An Expanse” de grond raakt met een mid-tempo uitbarsting en simpele, dissonante tremolo riffs is veelzeggend. Hij speelt als de hongersnood in Transsylvanië in Mizmor albums, met enkele van de Buren‘ de meest huiveringwekkende kreten. Hij houdt deze constante stroom gedurende vier minuten vast. Het veroudert niet alleen niet, maar het creëert ook dat klassieke black metal-hypnotiserende effect tot het punt waarop de afdaling in doom-lethargie een welkome verrassing is.
Net als de eerste nummers van andere Northwest-feestvierders heks bel, de doompartijen proberen de lege ruimte niet op te vullen. Akkoorden spannen en leads kraken over aardse maar botte percussie – in perfect contrast met het zwartgeblakerde primitivisme. Het zijn niet alleen de contrasten die tellen, zoals Mizmor vindt een middenweg door rommelende grooves met dubbele kick en gierende riffs. Buren‘ de compositie blijft centraal staan in het proces en geeft een goede smaak die past bij de rauwheid.
Zelfs wanneer “No Place To Arrive” zich richt op glaciale traagheid, Buren houdt de boel in beweging met goed getimede riffwisselingen en zijn kenmerkende eldritch death-ratels. Goedkoop vuil kan beelden oproepen van nomaden die door een dorre woestijn trekken, voordat ze zich rond het kampvuur nestelen voor een akoestisch intermezzo. En toch keert hij voor een tijdje terug naar de bevroren bossen Dissectie-black metal walsstijl, waaruit blijkt hoe divers Mizmor het kan in een primitievere omgeving terechtkomen.
Prozaïsch blijft een voorbeeld van een muzikant die zijn middelen beperkt om tot de kern van zijn aantrekkingskracht te komen. “Anything But” gooit misschien geen curveballs, maar het blijft zeker boeiend met zijn dynamiek en pakkende motieven. Een gesproken woord/tremolo-akkoordintro en de troosteloze akoestische finale vormen een langzame karavaan van rokerige gitaarakkoorden, huiveringwekkende leads en kwellend gehuil. Op papier zijn de veranderingen in secties niet bijzonder verschillend, dus Mizmor dankt deze enorme impact aan delicate arrangementen. Zijn beheersing van gewicht en emotie blijft volledig zichtbaar.
Slechts 45 minuten lang, Prozaïsch levert consequent killer Mizmor liedjes zonder filler in zicht. Dat zou verklaren waarom “Acceptatie” verre van saai wordt naarmate het evolueert van een monolithische processie naar halsbrekende snelheid. Buren weet welke riffs voor herhaling vatbaar zijn en wanneer het gevoel moet worden omgeleid naar weer een salvo moedeloze extase. Op deze manier, Prozaïsch blijft een verbluffend voorbeeld van zwart gemaakt, gedoemd en wat voor goedheid dan ook, niet verontrust door een pretentieus concept of overdreven toegeeflijke instrumentatie. Mizmor het raakt hard en bot op de juiste plaatsen.