Als je op het ingestorte oppervlak van een dwergplaneet staat, zie je hoe ranken van licht over het land dansen en schaduwen achtervolgen terwijl de zon over de horizon kruipt. Dawn ziet een gloed kort opkomen en vallen over deze ruïnes, de zon is de enige bezoeker sinds onbekende tijd. Gekampeerd naast je ruimteschip, terwijl je door het wrak van een dode beschaving zift, voel je een eenzaamheid die acuter is dan totale verlatenheid; de eenzaamheid van afwezigheid, van de lege ruimtes waar het leven bloeide, maar nu niet meer. Terwijl het licht te fel wordt om te verdragen, terwijl de zon een angstaanjagende volheid bereikt, denk je terug aan je reis, in de hoop op zijn minst gezelschap te vinden in de herinnering.
Dan verandert uit je scanner een gorgel van ruis in een hoge toon: het treurige lied van een mondharmonica. Ergens daarginds kijkt iemand naar dezelfde scène als jij, diezelfde steek van verlangen, angst en verwondering voelen. Zelfs in de donkerste uithoeken van de ruimte ben je nooit echt alleen.
Dat moment, die louterende flits van gedeelde ervaring die een koude, stervende kosmos opwarmt, is het emotionele hart van Outer Wilds. Door het ontbreken van geleiderails en weinig niet-spelerpersonages, creëert de game een gevoel van echte eenzaamheid, een spanning die nog gemakkelijker wordt gemaakt door de weinige herinneringen aan intelligent leven die er zijn. Er is nooit een volledig comfortabele eenzaamheid in Outer Wilds; er is altijd dat verlangen om thuis te komen, die hoop dat als je reizen voorbij zijn een warm kampvuur en lieve vrienden op je wachten.
Inmiddels zou ik je waarschijnlijk moeten vertellen wat Outer Wilds werkelijk is. Het is🇧🇷 De game laat je vallen in een klein bebost bosje, waar een wezen bij een nabijgelegen kampvuur je informeert dat het tijd is voor je eerste lancering. Je bent een ruimteverkenner, zo lijkt het, en het is jouw taak om de mysteries van je vreemde en prachtige zonnestelsel te ontrafelen. Er waren ooit andere bewoners van dit systeem, maar die zijn nu verdwenen; alleen uw aantekeningen blijven over, die uw handige vertaler u zal helpen ontcijferen. Waar je ook gaat, je metgezellen maken het goed; alle verkenning is goede verkenning, en alle opgedane kennis zal bijdragen aan het begrip van de sterren door uw mensen.
Voor het eerst de lucht in gaan is een moment van oprechte verwondering, aangezien de grond voortdurend daalt en een zonnestelsel van vreemde en kenmerkende planeten je wenkt. Dit gevoel van ontzag en vrijheid houdt ongeveer twintig minuten aan, waarna een vreemd gerommel ervoor kan zorgen dat je opkijkt van het artefact dat je momenteel aan het evalueren bent. De zon, ooit geruststellend en helder, kreeg een vurig rode tint en breidde zich uit tot ver buiten haar vroegere grenzen. Uw reis eindigt kort nadat deze is begonnen; de zon explodeert en neemt je mee, waardoor je hele systeem in de as ligt. Dus je wordt teruggeroepen, in positie getrokken naast dat openingsvuur, je eerste reis nog voor je. Iets verhinderde dat je stierf – nog een ander mysterie dat moet worden opgelost in je twintig minuten durende pre-apocalyptische avonturen.
Het is een vreemd gevoel van nederigheid dat verwaandheid oplegt, een gevoel dat Outer Wilds onderscheidt van de meeste games. We zijn eraan gewend dat onze vooruitgang in games progressief en betrouwbaar is; we werken eraan om dingen te bouwen, of het nu personages of steden zijn of wat dan ook, en we hopen dat die inspanning beloond wordt met stabiele, blijvende resultaten. “Al uw winsten zullen in minder dan twintig minuten in stof veranderen” is een ontmoedigend iets om te horen, en inderdaad, de eerste keer dat u wordt uitgewist door een instortende ster, zal het behoorlijk ontmoedigend lijken. Hoe moet je het gevoel hebben dat je deze wereld aan het veroveren bent als je teruggestuurd wordt naar de tekentafel?
Natuurlijk ben je dat niet precies beginnen bij het begin; je herinneringen blijven altijd bestaan, zowel in de vorm van je plakboek met ontdekkingen als de conclusies die je er persoonlijk uit hebt getrokken. Op deze manier bakt Outer Wilds in wezen de “gameplay-lus” van de wetenschappelijke methode in zijn eigen raamwerk, waar experimenten niet altijd of zelfs grotendeels zullen slagen, maar toch nadrukkelijk de moeite waard zijn om na te streven. Die mechanische drive wordt weerspiegeld in het schaarse verhaal van de game; de opnames van buitenaardse wezens die je vindt, spreken het vaakst over hun wetenschappelijke experimenten, die vaak op een mislukking uitlopen.
Door middel van gameplay en het vertellen van verhalen benadrukt Outer Wilds het accepteren van de realiteit dat je niet alles de eerste keer zult oplossen, dat wetenschappelijke vooruitgang een uiterst geleidelijk proces is en dat zelfs een mislukking zo kolossaal als het totale uitsterven van zijn voorgangers niet het einde is van jouw leven. reis – want uiteindelijk ging hun wijsheid verder dan hen, wachtend op ons om het te vinden en het experiment voort te zetten. Uiteindelijk, tegen de tiende of twaalfde zonnevlam, leer je mislukkingen te accepteren met dezelfde gratie als je voorgangers en ga je verder met het werk dat voorhanden is.
In zowel het gebrek aan consistente progressie als het ontbreken van een duidelijke richting, grijpt Outer Wilds terug naar veel vroegere tijdperken van game-ontwerp, wat een gevoel van richtingloze verkenning oproept dat uit de gratie is geraakt. Myst is duidelijk het duidelijkste vergelijkingspunt van de game, maar de filosofie van Outer Wilds weerspiegelt meer dan alleen de allure van een mysterieus eiland. Met de afwezigheid van wegwijzers of micro-upgrades, benadrukt de game dat verkenning zijn eigen beloning is, dat ontdekking geen statistische upgrades hoeft te bieden om de moeite van het achtervolgen waard te zijn. Zelfs vroege RPG’s zoals Might and Magic moedigden een vergelijkbare ‘probeer en zie’-stijl van experimenteren aan; Het is begrijpelijk waarom moderne games dergelijke keuzes hebben laten varen ten gunste van het verminderen van het verloop van spelers, maar er is iets essentieels aan echt doelloze vrijheid dat niet kan worden gesimuleerd, een gevoel van alleen zijn in de wildernis dat geen enkel esthetisch model echt kan repliceren.
Het time loop-concept van Outer Wilds doet meer dan alleen een gevoel van kosmische nederigheid opwekken. Met slechts twintig minuten van de echte wereld om in te vullen, zorgt de tijdlus er ook voor dat het spel kan worden opgebouwd spel in de tijd. THet “terrein” van het spel is niet alleen geografisch maar ook in de tijd, onderhevig aan dramatische veranderingen, maar consequent repliceerbaar van de ene cyclus naar de volgende. Uw volgende ontdekking misschien niet ooit bestaat in een bepaalde positie, maar als je de aangewezen plaats bereikt Tijd Daarnaast wordt u als gast ontvangen. Door dit concept bouwt Outer Wilds momenten van echte haast en paniek in die pas in een dozijn cycli in je ervaring kunnen komen als je eenmaal de getijden begint te begrijpen die de eindtijd van dit zonnestelsel bepalen.
Het is een slimme innovatie die is overgenomen van de andere, duidelijkere voorganger van Outer Wilds: het majestueuze en melancholische Majora’s Mask. Majora biedt ook de enige bron van echte spelersvoortgang in Outer Wilds: een plakboek met records en ontdekkingen, waarin de speler al zijn wetenschappelijke ontdekkingen documenteert. Op Majora, met drie volle dagen om een band met haar stervende wereld op te bouwen, voelde deze combinatie van variabelen als een grimmig bewijs van de verlorenen. Hier zorgt de relatieve stilte van het universum ervoor dat je dagboek meer aanvoelt als een oude vriend, gevuld met levendige herinneringen en doordachte experimenten van generaties ontdekkingsreizigers. Net als de verwoeste steden van de voorgangers van de spelers, zullen onze lichamen en monumenten na verloop van tijd vervallen, maar het licht van kennis kan blijven bestaan.
Maar de sobere schoonheid van de opmars van de wetenschap lijkt onvoldoende bescherming te bieden tegen de eenzaamheid van de ruimte. Kennis kan blijven bestaan, maar kennis zonder gemeenschap is slechts het halve werk; om vooruit te komen, hebben we de nieuwsgierige en motiverende geest nodig en ook het verlangen naar troost, zodat we kracht kunnen vinden in onze donkerste momenten en onthouden waar al onze inspanningen voor zijn. Het is dus volkomen passend dat het meest duurzame beeld van Outer Wilds dat is van een warm kampvuur, gloeiend als een vriendelijk baken in het donker. Dit vreugdevuur is de eerste aanblik die de game ons biedt, voordat we enige kennis hebben van onze geweldige zaak. In gameplay-termen markeert een rookpluim die de ruimte in stijgt de onwaarschijnlijke locatie van een waarschijnlijke vriend, die jouw deuntje speelt voor iedereen die luistert. Emotioneel bieden deze vuren momenten van rust en gezelschap die al onze experimenten in menselijke focus brengen. Welke waarde heeft de vrucht van kennis als je niemand hebt om het mee te delen?
De zoektocht om een licht te werpen op wetenschappelijk begrip van de donkere uithoeken van het universum is een grotere taak dan ieder van ons. Zelfs als onze kennis voortduurt, zijn onze stappen voorwaarts onvolmaakt, elk nieuw vlaggenschip van ontdekking geplant in drijfzand. Maar hier, bij het warme licht van een haardvuur, kunnen die zorgen even tot rust komen. Hoewel er eindeloze taken in het verschiet liggen, hoewel het verstrijken van de tijd onze monumenten zal uithollen en onze ambities zal bespotten, is dit moment hier kostbaar en essentieel. Wat er daarna ook komt, als ik terugkijk op mijn eigen korte cyclus, hoop ik dat de tijden van inspanning en ontdekking worden versterkt door veel van die momenten bij het vuur, tijd doorbrengen met de mensen van wie ik hou.
Dit artikel was te geken mogelijk gemaakt door lezersondersteuning. Bedankt allemaal voor alles wat je doet.