Pak je raketwerper en je parkourschoenen! We bezoeken wijlen Ray Stevenson opnieuw in de beste Punisher-film ooit, PUNISHER: WAR ZONE.
Toen ik hoorde over de ongelukkige dood van Ray Stevenson, wilde ik een van zijn beste films opnieuw bezoeken….
Straffer: Warzone (2008)
Regisseur: Lexi Alexandre
sterren: Ray Stevenson, Dominic West, Julie Benz
IS ER EEN PLOT?
Voormalig familieman Frank Castle besteedt zijn tijd aan het gewelddadig uitroeien van de georganiseerde misdaad, maar na een rusteloze nacht waarbij hij een maffiabaas met zijn gezicht naar voren door een glasbreker stuurt en per ongeluk een undercover FBI-agent doodt, wordt de Punisher opgejaagd door degenen aan beide kanten van de wet.
WAT IS DE SCHADE?
The Punisher heeft door de jaren heen een interessant uitstapje gemaakt naar live-actie. De Dolph Lundgren-film uit 1989 houdt nog steeds stand, maar hij had eerlijk gezegd elke generieke burgerwacht kunnen zijn. Jon Bernthal heeft ons een psychologisch complexere Frank Castle gegeven in zijn Netflix-serie, terwijl Thomas Jane heeft geleverd waar fans al lang om schreeuwen… The Punisher straffen Tampa, Florida. Echter, Straffer: Warzone met Ray Stevenson staat op je schouders als de beste van het beste.
Je weet dat je in goede handen bent vanaf de allereerste scène, wanneer de film begint met het titelpersonage dat in zijn eentje een hele misdaadfamilie op de meest gruwelijke manieren uitschakelt – geen onnodige opzet of origineel verhaal vereist. En niet lang daarna, rond de tijd dat Frank Castle een paar jongens op het dak ziet parkeren en er een in de lucht doodt met een raketwerper, realiseer je je dat je voor altijd van deze film zult houden.
Het grootste compliment dat ik kan geven Straffer: Warzone is dat het erin slaagt om aan te voelen als zowel een stripboek-nauwkeurige bewerking ALS een liefdevol eerbetoon aan gewelddadige actiefilms uit de jaren 80. Het is precies wat je wilt van een film als deze. De actie is onverschrokken met een licht ironische humor, genoeg om de grafische moorden smakelijk te maken, maar hun effectiviteit niet constant te ondermijnen met grappen. Er is ook precies de juiste hoeveelheid verhaal en karakterisering om de film een kans te geven en een kijkje te geven in de menselijkheid en persoonlijke demonen van de Punisher, maar niet zozeer dat de film tussen alle headshots en gebroken botten door sleept.
Maar meestal is het erg leuk en leuk om naar te kijken, gevuld met het totale bloedbad en de overdaad die een Punisher-film zou moeten hebben. Dit is een videogamewereld met oneindige munitie en magisch ogende wapens, waar belachelijk uitziende burgerwachten en schurken door een drukke straat in New York City kunnen rennen zonder dat iemand een oog dichtdoet, en waar gezichtsbeenderen blijkbaar niet bestaan en een man heeft geen superkrachten, kan een gigantisch gat in je schedel slaan. Het speelt zich ook af in een samenleving waar krankzinnige seriemoordenaars meerdere agenten kunnen vermoorden, gearresteerd kunnen worden, een pleidooi kunnen sluiten met de FBI en vrijuit kunnen lopen. diezelfde dag. Als er ooit een stad was die de Punisher nodig had, dan is het deze wel.
– Die kerel
Regisseur Lexi Alexander, die de eveneens onderschatte film maakte Groene straat hooligans, verdient hier de meeste eer voor het goed krijgen van zowel de toon als het uiterlijk van de film, elk oscillerend tussen donker en gruizig of heerlijk bizar wanneer dat nodig is. (Er zijn enkele uitstekende foto’s op Straffer: Warzone, met Castle altijd ingelijst als groter dan het leven of zijn schedellogo verlicht in het donker.) Alexander, een voormalig wereldkampioen kickbokser en zwarte band in karate, zorgt er ook voor dat de actie * ahem * goed wordt uitgevoerd. De vechtscènes en actiescènes zijn allemaal vakkundig opgenomen, gemakkelijk te volgen en passend brutaal. Het is een ware mengelmoes voor kenners van steekwonden in de schedel, kapotte knieschijven, onthoofdingen – zowel door mes als jachtgeweer, menselijke brandstichting en zelfs een stoelpoot in het oog. Het doden van de raketwerper is waarschijnlijk mijn favoriet, maar ik moet de scène erkennen waarin de Punisher een man van een gebouw gooit, hem op het hek beneden spietst, vervolgens van het dak springt, op zijn hoofd landt en zijn nek breekt. Het is een niveau van inzet en toewijding dat de meeste burgerwachten missen.
Ook verbazingwekkend – de effecten zijn meestal praktisch, met een mate van geweld die kritische kijkers zou kunnen herinneren aan het overdreven bloed in Riki-Oh: Ricky’s verhaal. Eerlijk gezegd is alles zo goed gedaan, ik weet niet zeker waarom Hollywood niet elke actiefranchise op Alexander gooide nadat dit uitkwam. (Weet je, naast de standaarddiscriminatie van vrouwelijke regisseurs, vooral in dit genre.)
De cast is ook de kers op de geweldstaart. de draadDominic West krijgt de meer opzichtige rol, hij speelt Jigsaw met een heerlijk belachelijk accent en maakt volledig gebruik van zijn make-up – en geeft een grotere, wildere uitvoering naarmate de film vordert. Hij is vereerd om een spannende te leveren patroonstijltoespraak voor een Amerikaanse vlag, in een poging een leger handlangers op te bouwen met als enig doel Frank Castle een eindeloze voorraad lichamen te geven om in de laatste akte te snijden. Doug Hutchinson is ook heerlijk off-kilter als Jigsaw’s broer Loony Bin Jim, of dat nu betekent dat hij sist als een kat of kauwt op de inwendige organen van mensen.
Colin Salmon, die je misschien herkent uit de Brosnan Bond-films, heeft de niet benijdenswaardige taak om de serieuze, serieuze man te spelen voor alle waanzin die om hem heen gaande is, maar hij slaagt er toch in om zijn mannetje te staan met behulp van de legendarische theatrale tactiek van… je regels schreeuwen. Zijn “Verdomme, kasteel!” De reactie op de Punisher die nonchalant het hoofd van een man afschoot met een jachtgeweer deed me echt spugen.
En dan is er wijlen Ray Stevenson als Frank Castle. Stevenson was een van die acteurs die zo moeiteloos overal goed in was dat hij zelden de aandacht op zichzelf vestigde – zoals het spelen van de gemene schurk in RRR, de baldadige Volstagg in de MCU, of het leveren van een van mijn favoriete regels in de andere manS. Na Straffer: Warzone, Ik denk dat hij nog steeds de beste Frank Castle is, die de actie en af en toe dramatische momenten met gemak afhandelt. Hij is zo’n imposante, krachtige aanwezigheid in deze film en slaagt erin om veel te doen met heel weinig, aangezien het titelpersonage niet veel hoeft te zeggen. Dan, wanneer hij zijn mond opent, laat Stevenson stellaire lijnen zoals deze echt doorschijnen (uitgesproken vlak voordat hij deze man in brand stak):
Rust zacht Ray Stevenson.
“BESTE” STUKS
CONTINU VAN NICE
SPEEL THUIS!
Neem elke keer een shotje of drankje:
- De bestraffer herlaadt
- Je hebt een hoorbare reactie op een moord op het scherm
- Iemand kijkt naar of breekt een spiegel
- iemand gebruikt cocaïne
- Er wordt een rocknummer uit het midden van de jaren 2000 afgespeeld
Dubbel schot als:
Heb je een film gezien die in deze rubriek hoort? E-mail Jason en je een excuus geven om te drinken.