Hill speelt Ezra Cohen, de co-host van een podcast met een zwarte vriend genaamd Mo (Sam Jay) over raciale verschillen. Het is een van die ‘life/issues chat’-podcasts, maar zelfs hier klinkt het script van Barris en Hill vanaf het begin verkeerd. Het is alsof ze nog nooit naar podcasts met een racistisch thema hebben geluisterd, waarbij de scènes worden overschreven met ongemakkelijke dialogen die zo gescript klinken (terwijl het idee is dat deze podcasts losse, informele gesprekken zijn). Het is ook een flauwe opzet voor wat komen gaat. De film lijkt te zeggen: ‘Kijk, deze man heeft een goede zwarte vriend. Maak je geen zorgen om hem.
Wanneer hij per ongeluk in de verkeerde auto stapt, denkend dat het zijn Uber is, ontmoet Ezra Amira Mohammed (Lauren London) en de twee beginnen te daten. Teruggebracht tot zes maanden later, wanneer Ezra heeft besloten met Amira te trouwen en zich vervolgens voorbereidt om haar ouders Akbar (Eddie Murphy) en Fatima (Nia Long) om toestemming te vragen. Akbar beoordeelt Ezra onmiddellijk en besluit dat hij de verkeerde persoon is voor zijn dochter. Vervolgens probeert hij Ezra te breken door hem te dwingen tot komische incidenten die bedoeld zijn om hem te laten falen, of het nu gaat om hem op een basketbalveld te zetten, de verkeerde bendekleur te dragen bij een kapperszaak of hem zelfs te vergezellen op zijn vrijgezellenfeest. Murphy speelt alles waanzinnig correct, alsof hij in een drama over raciale verdeeldheid zit. Ik ben er helemaal voor om niet naar de camera te knipogen, maar zoveel andere acteurs in deze film doen dat dat het begint te voelen alsof Murphy in een andere film zit. Het is slechts een van de grote tonale vragen die Barris als regisseur ontgaat, die er nooit helemaal achter kwam welke film hij goed genoeg deed om aan de cast over te brengen. Niemand zit op dezelfde pagina, waardoor een vreemde komische ontkoppeling ontstaat van scène tot scène en soms op dezelfde beat.
Natuurlijk moet er de andere kant van de medaille zijn in een film als “You People”, en die wordt vertegenwoordigd door Ezra’s ouders, Shelley (Julia Louis-Dreyfus) en Arnold (David Duchovny). Duchovny neemt meestal een achterbank met een droge zin of twee, terwijl Louis-Dreyfus Amira’s ‘andere onrustige vader’ speelt. Toegegeven, de invalshoek hier is interessant met betrekking tot sociaal commentaar, aangezien Shelley een van die vrouwen speelt die de zwarte cultuur in puur oppervlakkige termen bekijkt. Aan het einde van de film zegt Amira dat Shelley haar ziet als een nieuw speeltje en wenst dat de film de moed had om dit idee verder te onderzoeken – hoe mensen zoals Shelley gefascineerd kunnen zijn door de zwarte cultuur, maar niet op een manier die ernaar streeft om begrijpen. deze.