Polley’s cast is een line-up van geweldig talent. Jessie Buckley speelt Mariche, een vrouw die gruwelijk wordt mishandeld door toedoen van haar man. Buckley’s spel neigt naar het snarky, compleet met eye-rolling, wat niet noodzakelijkerwijs de sterkste keuze is. Claire Foy doet het beter als Salome, zo woedend over wat er is gebeurd dat ze een van de mannen aanvalt met een hooivork en ontdekt dat ze moord in haar hart heeft. Foy is een krachtige aanwezigheid en haar woede is gloeiend. De grote Judith Ivey speelt Agata, en de al even grote Sheila McCarthy speelt Greta, de twee oudere vrouwen die wijsheid en autoriteit aan tafel brengen (maar ook schaamte: ze voedden hun dochters op in deze omgeving). Michelle McLeod, Kate Hallett en Liv McNeil spelen kleine rollen maar maken grote indruk. Frances McDormand treedt soms op als “Scarface Janz”, die een kleine groep vrouwen leidt die niet aan het debat deelnemen omdat ze er al voor hebben gekozen om te blijven. Een ander perifeer personage (meer in het boek dan in de film) is Nettie (August Winter), die – na te zijn verkracht en zwanger te zijn geraakt – jongenskleren begint te dragen en vraagt ​​om Melvin genoemd te worden. Melvin is stom verklaard door het trauma en voelt zich alleen veilig bij de kinderen, die voor hen zorgt terwijl de vrouwen debatteren.
En dan is er Ona, gespeeld door Rooney Mara. Bestempeld als een “vrijster”, werd ze verkracht en is nu zwanger. Ze is een nieuwsgierige vrouw, een feitenverzamelaar (over vlinders, sterren, de natuurlijke wereld), en zelfs kalm genoeg in haar hart om haar verkrachter te vergeven, of in ieder geval te beweren dat hij niet als verkrachter is geboren. Het is vergelijkbaar met een #notallmen-argument. Ona is bijna te mooi om waar te zijn, maar Mara levert een prachtig open optreden. Hoewel er een vleugje manisch-doopsgezinde kobold in de conceptie van het personage zit, is Ona ook verrassend. Je bent nooit verrast door wat Buckley’s Mariche zegt, ze is een breder “type”, maar je weet nooit helemaal zeker wat er uit Ona’s mond zal komen. Geen wonder dat August verliefd is. Ben Whishaw is ontroerend en volkomen geloofwaardig.
Hoewel het debat in zijn bijzonderheden fascinerend is – en zou kunnen worden gebruikt als model voor het oefenen van debat – heeft het resultaat iets heel formeels, dat de kunstgrepen van de oorspronkelijke bron verraadt. Vrouwen in Bolivia waren heldhaftig omdat ze naar voren kwamen om te getuigen tegen hun verkrachters (mannen die ze kenden) in de rechtbank en braken daarmee met alle tradities die ze kenden. Ze plaatsten zichzelf “buiten de grenzen” van hun eigen conditionering en vertelden hun verhalen aan de wereld. Hun daad vergde enorme moed. Toews’ gekunstelde debat leest daarbij als een intellectuele exercitie.
Nu te zien in beperkte theaters en vanaf 20 januari overal verkrijgbaar.