De beste grap is dat je Poeh’s ronde oren en knoopneus ziet in onheilspellende shots waar Leatherface of Michael Myers zouden moeten zijn, in rode overall en een rubberen masker bevroren in een soort honingzuigende glimlach. Te oordelen naar de enigszins geamuseerde reacties van anderen in het theater, zijn deze onthullingen de meest consistente lach van de film, en daar ben ik het mee eens. Je wordt nooit moe van het zien van Frake-Waterfields versie van Poeh en Knorretje (gespeeld door respectievelijk Craig David Dowsett en Chris Cordell) gecast als imposante psychopaten, maar de film zorgt er ook voor dat je meer wilt proberen.
“Winnie-the-Pooh: Blood and Honey” worstelt om op te vallen buiten zijn oneerbiedige IP-komische opluchting, ondanks dat het zichzelf vereenvoudigt. Haal het spul van Pooh en Knorretje weg en je hebt een achtervolgende thriller die zijn eendimensionale karakters behandelt als running gags voor bloederige scènes die je budget niet volledig kan waarmaken. In dit geval hebben vijf vrouwen (Maria Taylor, Natasha Tosini, Natasha Rose Mills, Amber Doig-Thorne en Danielle Ronald) zich verzameld in een afgelegen hut in de buurt van het rijk van sadisme van Poeh en Knorretje. Frake-Waterfield vermaakt ons niet eens met veel ontwikkeling of zorg voor deze vrouwen; we weten dat een van hen, Maria de Maria Taylor, getraumatiseerd is door een man die haar achtervolgt in de stad, en dit is haar ontsnapping. “Blood and Honey” groepeert haar vervolgens met andere gemakkelijke doelen voor gemakkelijkere schokken: vrouwen zijn net zo naïef als iedereen die diep beledigd is door deze film, en we moeten lachen om elke slechte keuze die deze personages maken.
Een zin waarvan ik nooit had gedacht dat ik die zou schrijven: Poeh en Knorretje gaan verder met het terroriseren van deze vrouwen, met een paar andere slachtoffers, soms op een manier die lijkt op rituele offers. Het wordt pas ongemakkelijk als het zo vanzelfsprekend wordt. Dat zijn veel vrouwen – gek genoeg veel met zwart haar – die door een hoofdtrauma gaan. O, moeite.
Of je de belofte van deze film nu duizelingwekkend of walgelijk vindt, de horrorscènes zijn erg uitgesponnen, gevuld met rare beats die dode lucht creëren. Er zijn veel geïmproviseerde scènes van achtervolging of hulpgeroep, waarbij iedereen vastzit te wachten op een grotere verhalende visie om de grap te voltooien. Een scène die zelfbewustzijn mist, toont Knorretje dat in een overdekt peuterbad loopt en een voorhamer op zijn prooi hanteert. Een grappige opstelling, maar de scène zelf beweegt nauwelijks. Het hele project heeft die verbijsterende fout – hoe snijd je een premisse als deze tot op het bot, met Poeh en Knorretje min of meer woedend gedurende 85 minuten, en maak je de film zo saai?