Daysha Broadway’s (“Insecure”) bewerkingskeuzes worden ingegeven door een basisbehoefte om het verhaal vooruit te helpen, niet door enige emotionele impuls. Sommige van haar schokkende beslissingen zijn onbedoeld komisch op een “Het is zo erg, het is leuk”-manier, zoals wanneer de vader van Houston zijn dochter bedreigt met een rechtszaak vanuit haar ziekenhuisbed – de volgende bezuiniging is op haar begrafenis.
En de manier waarop Lemmons bepaalde scènes ensceneert, komt niet overeen met de manier waarop mensen communiceren. Een reeks, die plaatsvindt in de kleedkamer van de zanger, laat zien hoe Crawford, Houston en Brown zaken bespreken. In plaats van tussen elke persoon te snijden, ensceneert Lemmons het trio in een drie-shot waarin ze niet tegenover elkaar staan, maar onhandig naar elkaar staren in de kleedkamerspiegel, waardoor de indruk wordt gewekt dat ze stijf tegen hun reflecties praten.
We krijgen in deze film nooit een idee van Houston als persoon; Ackie kan ook een hologram zijn die deze liedjes zingt. Haar huwelijk met Brown mist een zichtbare boog; de rol die Crawford speelde in het leven van Houston nadat Brown toetrad, wordt nooit besproken (hoewel Williams wel eens moet lachen met zijn energieke verve); en Cissy en John dienen weinig nut (Peters maakt een aantal zeer vreemde en irritante keuzes). Maar je kunt geen van de acteurs de schuld geven van falen. Het script, de montage, de cinematografie en alle componenten van wat een film maakt – afgezien van een onberispelijk kostuumontwerp – ondermijnen de uitvoeringen hier.
Het jukebox-element van een muzikale biopic zal altijd een hit zijn. De film moet echter net zo transcendent zijn als het liedboek. Geen van de uitvoeringen werd helaas goed gefilmd door cameraman Barry Ackroyd (“The Hurt Locker”). De verlichting blijkt inconsistent en de wankele camerastijl past niet bij de muzikale enscenering. Alleen de nummers zelf maken deze scènes op afstand te bekijken. Het is een trieste ontwikkeling, en voor een directeur van het kaliber van Lemmons is het bijzonder schokkend.
Het is nooit duidelijk waar deze film naartoe gaat, of naar welke climax we escaleren. De soundtrack van Chanda Dancy wordt ondraaglijk zeepachtig en melodramatisch naarmate we verder gaan naar Houston’s optreden in Oprah in 2009 en vervolgens naar haar leven in Los Angeles in 2012. Deze gebeurtenissen zijn vakjes op een checklist. Ze zouden de film opzwellen als een scène lang genoeg werd afgespeeld om de definitie van een scène te vullen.