Tijdens de persconferentie van de film in Cannes vertelde Eden hoe hij en Gustav werden aangemoedigd om hun regels niet uit het hoofd te leren, wat verband leek te houden met zijn uitgesproken wens om zijn acteurs “bestaansvrijheid” te verlenen.
Ik ging naar een filmschool die documentaire en fictie combineert. Terwijl ik daar was, maakte ik korte documentaires en kleine fictiewerken, en ik heb ook nooit gekozen. Dit bleek een sleutel te zijn voor hoe ik soms werk. Ik heb het gevoel dat ik in de films die ik nu maak een zeer naturalistische documentaire benadering heb met de acteurs, en ik heb een zeer impressionistische stijl met betrekking tot het gebruik van kleur en licht, wat overbrengt dat wat je ziet fictie is. Met al mijn acteurs – inclusief de volwassenen, maar vooral de kinderen – nadat ze het script één keer hebben gelezen, zeg ik tegen ze: “We gaan het niet nog een keer lezen.” Ze vinden het geweldig, want het belangrijkste waar ze om geven is het leren van de tekst. Ik vertel ze: “We hoeven geen teksten te leren”, en natuurlijk hadden ze niet gedacht dat het zo zou zijn. Wat ik ze uitleg is dat we een half jaar aan de slag gaan, en in die tijd ga ik ze begeleiden zodat ze precies weten wat ze moeten doen tijdens de shoot. Natuurlijk hebben ze nog steeds alles gelezen en vastgelegd.
Gedurende die zes maanden brachten we tijd samen door en keken we naar elkaars favoriete films. Gustav’s favoriete film is “Singing in the Rain”, dus godzijdank hebben deze kinderen ook een goede smaak. [laughs] Laten we een wandeling maken langs de kust en samen pannenkoeken bakken. Af en toe stel ik ze, vrij informeel, vragen als: “Waarom denk je dat Léo op dat moment niet op Rémi wacht?” Eden zal zeggen: “Huh”, en wat er gebeurt, is dat hij actief wordt. Ik vertel hem niet wat de reden is, hij verzint er zelf een. Hij wordt een soort detective van zijn eigen kant, wat hem opwindt omdat hij het gevoel heeft dat hij aan het creëren is, en ik moet die emotie hebben. Dit is een van de eerste dingen waar ik naar op zoek ben. Na de eerste maand neem ik een camera mee. Als we naar de kust gaan en langs de kust lopen, nodig ik de camera uit om deel uit te maken van onze unie. De camera draait zonder dat ik “actie” of “cut” zeg. Zo wennen ze aan het gevoel dat ik een camera uitnodig zonder hen te vragen iets anders te doen dan wat ze al aan het doen waren. Ze beginnen te voelen dat er een soort vloeibaarheid is tussen het document en de documentatie van wat we doen en creëren.
Ik trek een dunne lijn tussen documentaire en fictie tijdens die eerste repetitie, want waar ik echt naar toe wil, is deze volledige transparantie tussen hen en de camera – zij en het publiek eigenlijk. Ik wil dat ze het gevoel hebben dat er geen camera is, omdat de camera heel dicht bij hun gezicht komt. Ik kan dit alleen bereiken als ze eraan wennen, en dit object iets wordt waar ze niets meer om geven. Ik zal ook soortgelijke banden creëren met volwassen acteurs. Een van mijn vereisten voor de volwassenen in de cast is dat ze er zijn om een gevoel van familie en intimiteit met ons te creëren. Léa Drucker herinnerde me aan iets dat ik tegen haar zei in een vroeg gesprek omdat ze het opvallend en toch heel eenvoudig vond. Toen ze me in het eerste jaar vroeg: “Hoe zie je deze samenwerking? Wat is belangrijk voor mij?”, zei ik gewoon, “Het belangrijkste voor mij is dat je van Eden houdt”. Het is eenvoudig, maar ik denk ook dat het de pijler was waarop haar uitvoering dit soort rauwe authenticiteit kreeg. Ze had de scène in de bus niet op die manier kunnen naspelen als er geen verband tussen hen was geweest. Dus ik denk dat de manier waarop ik met acteurs werk een beetje voortkomt uit deze documentaire benadering. Ik zoek naar een manier waarop je het gevoel hebt dat ze bestaan en niet alsof ze acteren.
“Close” draait nu in de bioscoop.