Zoe is verrast dat haar oude vriendin niet zit te wachten op wat haar cultuur een “liefdesmatch” noemt. Ze heeft zeker geen interesse in de knappe, aardige, grappige jonge dierenarts die haar moeder (Emma Thompson, die het geweldig naar haar zin heeft) haar wil laten trouwen. Zoe heeft echter haar eigen worstelingen rond liefde, met een geschiedenis van relaties die zo kortstondig waren dat geen van beiden in aanmerking komt om lang genoeg bij elkaar te blijven om samen een hele tv-serie te kijken. Als ze haar nichtjes sprookjes vertelt, verandert ze het einde. In haar versie breekt Assepoester glazen plafonds in plaats van een glazen muiltje te verliezen. En de prinses heeft liever een coole pratende kikker dan een saaie oude prins.
Zoe is een getalenteerde documentairemaakster (hoewel het moeilijk voor te stellen is dat ze een professionele film maakt met een kleine camera, waarbij ze al haar eigen beeldmateriaal, geluid en montage doet). Producenten zijn niet geïnteresseerd in uw voorgestelde films over tragische thema’s. Ze stelt impulsief een documentaire voor over de vorderingen van haar vriendin bij het vinden van een bruid. Producenten fleuren op en suggereren titels als “When Harry Was Forced to Meet Sally” of “My Big Arranged Marriage”. Zoe heeft een beter idee: “Heb contractueel lief.” Kaz gaat met tegenzin akkoord, en Zoe begint hem met haar camera te volgen naar een ontmoeting met de joviale koppelaarster naar een onhandige mixer voor een “liefde op het eerste via Skype” ontmoeting met Maymouna (Sajal Ali), een bruid in Lahore, een verlegen rechtenstudent, en dan naar hun huwelijk.
De film is afkomstig van Working Title Films, de studio achter klassieke rom-coms als ‘Love Actually’, ‘Notting Hill’ en ‘Four Weddings and a Funeral’. enkele Hollywood-favorieten. Zoe vertelt de producers dat ze van plan is koppels te interviewen voor context en commentaar zoals “When Harry Met Sally”. Net als die film zijn deze momenten enkele van de meest memorabele. Deze heeft bekende beats maar meeslepende artiesten, betere dialogen en meer karakterdiepte dan veel stereotiepe filmromances.