Minuten nadat de eerste aflevering “DIRECTED BY TILLER RUSSELL” op het scherm flitst, gaat “Waco: American Apocalypse” de 51 dagen durende impasse in tussen de zwaarbewapende sekteleider David Koresh, zijn Branch Davidian-volgelingen en het Amerikaanse leger. Aanvankelijk waren dit ATF-agenten die een illegaal machinegeweerbevel dienden. Al snel volgde een gruwelijk vuurgevecht, met aan beide kanten doden en gewonden. Voor de ATF was het een onthullende verrassing wat voor soort kracht en vuurkracht er was binnen de Mount Carmel-compound. Voor Koresh, 33, was het een profetie. Hij noemde zichzelf Jezus Christus voor zijn kudde van ongeveer 100 mensen en moedigde hen aan zich te verdedigen tijdens een apocalyps, die voor hun deur werd gebracht.
Deze chaos wordt voor de kijker nagebootst met verschillende verslagen, waaronder die van een lokale verslaggever die aanwezig was toen de schietpartij uitbrak, denkend dat hij wat beelden van een arrestatie zou krijgen voordat hij verder ging met zijn dag. “Het was alsof ik naar de film ging en naar een oorlogsfilm keek… maar het was het echte leven”, zegt een andere omroeper. Russell gebruikt nooit eerder vertoond beeldmateriaal en creëert meeslepende intriges, maar geeft deze oorlogsfilm vervolgens diepte met geweervuurmontage en geluidseffecten. Soms is de interpunctie “BRAHM!” als motief van Hans Zimmer; op een gegeven moment staat er “DUN-DUN-DUN-DUNDUN!” zoals de jingle van “The Terminator”. Het geweld in deze eerste aflevering is vreselijk echt, maar de film is op zichzelf walgelijk, zoals wanneer het de jeugd van een vrouw in haar huidige gezicht laat zien terwijl ze praat over het kijken naar iemand die sterft in de compound.
Het is begrijpelijk dat de serie zich chronologisch wil concentreren op de ervaring van wat er gebeurde rond de Mount Carmel-compound, maar door de bedoeling om aan beide kanten van de impasse te gaan, voelt het alsof er een aflevering is overgeslagen. Branch Davidians zoals Kathy Schroeder (een moeder wiens kinderen vervroegd werden vrijgelaten) en David Thibodeau (die bleef tot het einde van de brand) worden geïnterviewd, maar krijgen weinig tijd om uit te leggen hoe ze daar terecht zijn gekomen, waarom ze zo graag wilden blijven, of hoe ze erin slaagden te overleven, net als op de berg Karmel. Dit gevoel wordt nog duidelijker wanneer een producer voor voormalig Branch Davidian Heather Jones het laatste telefoontje speelt met haar vader, die op de compound is overleden. De scène zou krachtiger zijn als het enige doel niet alleen was om haar goedaardig en gapend te zien; zijn toestemming om naar de opname te luisteren, maakt het vreemde plot niet minder goedkoop. De gruwelijke aard van Koresh’ machtsovername, inclusief zijn manipulatie van een sekte die sinds 1955 bestond en die hem later hielp bij het seksueel misbruiken van kinderen, wordt met dezelfde oppervlakkige aard behandeld.