“Dit is geen traditionele memoires”, schrijft Newbery Alexander Medalist in de eerste van drie inleidingen. “Dit zijn slechts momentopnamen van een man die leert lief te hebben. Nogmaals.” In de tweede inleiding, “A Letter to My Daughters”, schrijft de auteur, “Alle dingen die ik wou dat ik van mijn moeder had geleerd en die ik te bang was om mijn vader te vragen, staan onder deze omslagen.” om dit boek te lezen’, adviseert hij, ‘laat deze nederige meditaties en reflecties / je dichtbij, blijvend, naast elkaar dragen – een golf.’ Resterende delen van het boek zijn ‘Searching for Me’, ‘A Letter to My Mother’ en een gelijknamige sectie. Met behulp van poëzie, proza en recepten herinnert Alexander zich hoe hij zijn langdurige relatie met zijn vader herstelde, vooruitging na de dood van zijn geliefde moeder, geïnspireerd werd om schrijver te worden door – en een student was door – Nikki Giovanni (“Mijn eerste klas in Nikki’s klas was een C-minus. Ik was teleurgesteld maar niet ontmoedigd”); het begin en einde van het huwelijk (“en ik herinner me dat ik me verslagen voelde / omdat ik geen sleutel had / van het appartement van mijn vrouw”); en talloze lessen over hoe je een nieuwsgierig en oprecht leven kunt leiden. “Een deel van vooruitgaan op een levengevende manier”, schrijft hij aan een van zijn zoons, “is het nemen van de dingen uit het verleden die je hebben helpen vormen en ze gebruiken als ankers voor de toekomst.” De auteur schrijft over bepaalde recepten en beschrijft wanneer en waarom hij ze maakt – bijvoorbeeld: “Deze cake van 7UP pond vertegenwoordigt familietraditie, verbondenheid en liefde. Vervang voor het beste resultaat de Sprite niet”; en oma’s hete beboterde broodjes (“What I’m Listening to While I Bake: Kirk Franklin’s ‘Brighter Day'”). Alexander verbindt ongelijksoortige vormen door zijn openhartige, nederige stem, vertrouwde volkstaal en optimisme.
Source by rezal