Dit is een grote metalplaat. is ook het meest plezier metalplaat uit 2023. Daar zijn een paar hoofdredenen voor. Allereerst zijn de riffs echt geweldig. Ten tweede is er een lichtheid in de composities. Het is alsof de band bij elkaar kwam en een epische brainstormsessie had en zei: “Oké, dit klinkt goed, dit wordt een nummer. En dit. En dit. En dit ook.” Ten derde, hoewel het leuk en ironisch is, zit er geen snotterig wrang sarcasme in de bezorging. Net zoals ze oprecht toegewijd zijn aan kwaliteitsfilms, VHS heeft oprechte eerbied voor zijn sonische onderwerp. Het onderwerp hier zijn de films over zwaard en tovenarij uit de jaren 70 en 80.
“Cleave ‘Em and Leave’ Em” begint eigenlijk in een meer punk-rock, bijna pop-punk richting, zo niet voor de grommende zang. Vanaf daar, Zoektocht naar de krachtige Riff het is als een non-stop marathon van uitmuntende thrash en death metal. “Dagoth Must Die” doodt absoluut, “Illias and His Magic Bow” klinkt als een oproep van het leger en “Hail King Arthur” combineert alles wat geweldig is aan VHS op één spoor. Ik vind het geweldig dat ze de fantastische klassieker uit 1981 hebben geproefd Excalibur. Sterker nog, ik denk dat ik de film nu opnieuw moet bekijken en dit album op de achtergrond moet zetten.
En dat komt waarom VHS het is een geweldige band. Zoals ze lieten zien met de Giallo-Industrial combo van vorig jaar Diepe snijwonden en lange wimpers, VHS beiden begrijpen de cheesy, overdreven aard van de kunst waar ze van houden, maar ze gebruiken het niet om het publiek te betuttelen of ons te onderwerpen aan een afstandelijke houding van drop-outs van de kunstacademie. (“Ha ha, metal is hilarisch, is het niet mijn man???”)
De andere reden waarom het album succesvol is, is de vlekkeloze productie die de knapperige gitaarklanken, opzwepende drums en baslijnen en het altijd aanwezige gegorgel van Mike de Merauder. Het talent dat hier wordt getoond op het gebied van muzikaliteit en songwriting is bloedserieus.
Het is een intens plezierige en zware luisterbeurt. Serieus, als je jezelf er niet toe kunt brengen om te razen met “Adventurers, Heroes, Brothers”, is het waarschijnlijk behoorlijk saai. Of je hebt geen hartslag. Er zijn zeker grappige momenten, maar je lacht om metal en films, niet om hen.
OK, ik heb gelogen, er is een mogelijke uitzondering. Als je de volledige uitgave krijgt, krijg je de verbijsterende cover van de band er ook bij Bryan Adams‘ “Alles wat ik doe (ik doe het voor jou).” Om eerlijk te zijn, absurder dan het gebruik van muziek in de film uit 1991 wordt het niet. Robin Hood: Prins der Dieven. Het is helemaal gek, maar ik groet de band die dit doet.
Dus iemand klaar voor filmavond?