Films als “Akira” verspillen weinig tijd aan het creëren van een meeslepende soundscape die kijkers gespannen houdt terwijl golven van tegenstrijdige genres en instrumenten ons raken. De partituur, gecomponeerd door het experimentele collectief Geinoh Yamashirogumi, combineert inspiraties van Noh-muziek (traditioneel Japans theater), maar ook progressieve rock, Indonesische volksmuziek en meer, als een manier om consistente leidmotieven steeds destabiliserender te maken. De samensmelting van Oost-Aziatische folklore met symfonische koorwerken en clubmuziek resoneert met de thema’s van de film, requiem en vergetelheid.
“Uncut Gems”-componist Daniel Lopatin (mentor van Oneohtrix Point Never) zorgde voor een gelijkaardige sensatie. De kosmische sonische expressie komt overeen met het ritme van het verhaal van de film met een afketsende puls, die het eentonige gebrul van een constante dialoog en de furieuze soundscape van New York overlapt. De onvermijdelijkheid van de conclusie van de film is misschien een gegeven, maar de angst die de soundtrack veroorzaakt met zijn op synthesizers en ruisgolven gerichte ontwerp begint al vroeg, terwijl we niet beter weten.
Wat ‘Annihilation’ betreft, het werk van Barrow en Salisbury is een meesterlijk begrip van deze compositiestijlen, aangezien de grootste prestatie in het opnemen van angst alleen al door de partituur wordt bereikt door een scherpe dissonantie van geluiden te verwringen. “Annihilation”, in nog grotere mate dan de bovengenoemde werken, is een perfect voorbeeld van hoe je een partituur kunt sequensen om een paniekaanval na te bootsen.
Angst en ik delen een verhaal.
Ik werd altijd wakker met het idee dat de wereld voorbij was. Stil en grijs, mijn ouderlijk huis is een graf geworden dat is opgericht door mijn vernederende, woordeloze angsten. Ik lag wakker, tijdelijk verlamd, voordat ik mijn ouders, mijn zussen en ook mijn huisdieren controleerde om er zeker van te zijn dat ze nog leefden.
Mijn adem wordt in dergelijke gevallen vaak gestolen, elke adem die ik heb gekregen door uitwisseling. Ik kreeg op jonge leeftijd te horen dat de oorzaak van een angstaanval het gevoel van naderend onheil was, hoe onverklaarbaar ook. Wat ik leerde was dat ik niet zozeer doodsbang was voor de apocalyps als wel voor de paniek die gepaard gaat met het koude zweet om te geloven dat mijn wereld zoals ik die ken, ten einde loopt. Maandenlang zal ik sprakeloos en onbeweeglijk zijn, in de overtuiging dat elke keer dat ik het heb overleefd een toevalstreffer was: vandaag staat de aarde in brand, valt de hemel echt naar beneden en wordt de zon donker. Angst is voor mij de angst die voortkomt uit de wetenschap dat mijn brein een onbetrouwbare verteller is.