Elizabeth Derby (Graham) was een succesvolle psychiater voordat haar leven werd verscheurd door de komst van een onrustige jongeman genaamd Asa (Judah Lewis). Nu zit Elizabeth op een psychiatrische afdeling, beschuldigd van moord op de jongeman. Ze vertelt een vriend en collega, gespeeld door de geweldige Crampton, hoe ze daar is gekomen en is nogal een verhaal dat bezetenheid en obsessie in gelijke mate omvat. Paoli gebruikt de beroemde short van Lovecraft het ding voor de deur als een zeer vage bron voor “Suitable Flesh”, waarbij het onderwerp van dat verhaal wordt overgenomen van een kracht die een lichaam als omhulsel kan gebruiken om een nieuw verhaal te creëren.
Met een relatief beperkte cast en locatie moet Lynch het meeste uit zijn cast halen, en Graham heeft de leiding over het meeste externe gedrag. Ze verkoopt behendig de verschillende versies van Elizabeth – de echte en degene bezeten door een oude kracht – met een sluwe glimlach, en het is leuk om haar weer zo’n vlezige rol te zien spelen.
Lewis is iets minder effectief omdat hij soms moeite heeft om een deel van de ondeugende charme te verkopen die nodig is voor de rol, maar Crampton maakt dit goed door zijn rol te doden. En de echte charme van “Suitable Flesh” is de laatste act, wanneer alles ontspoort op een manier die iedereen die een Dennis Paoli-film heeft gezien, zou verwachten. Dat gezegd hebbende, ik wilde nog meer chaos – een geweldige eerdere scène met een onthoofding is zo’n goede terugkeer van “Re-Animator” dat het anticipatie opbouwt voor meer van dat soort waanzin – in plaats van te vertrouwen op het herhalen van enkele elementen van de eerste. film tijd. Toch zal het leuk zijn om met een menigte te zien. Hij debuteerde in een deel van de show genaamd “Escape from Tribeca”, waarin zogenaamd films te zien zijn “die het publiek met hun voeten laten stampen en hardop laten schreeuwen”. Ik weet het zeker ja.
Er zijn aanzienlijk minder voetstappen nodig voor een film als Indianna Bell en Josiah Allen. “Je zult me nooit vinden,” maar alles is in orde. Dit soort sfeervolle horrorfilm spreekt mij natuurlijk aan, waarbij de twee personages in één setting worden opgesloten en vervolgens op elkaar en op het publiek worden weerspiegeld. Het heeft de gevoeligheid van een korte film van Edgar Allen Poe, het verhaal van een klop op de deur midden in een stormachtige nacht en hoe het zich vanaf daar ontvouwt. Of niet? Door de relatief korte looptijd van loyaliteit en achterdocht te veranderen, is dit een volbrachte kleine indie waarvan ik hoop dat het een publiek zal vinden buiten Tribeca. Het zou doden op Shudder.