Het staat ook vol met details die zo specifiek zijn dat je vermoedt dat de bron niet een andere film of boek was, maar iemands leven – zoals het moment dat een kind een maffiabedrijf binnenwandelt en onschuldig iets ontdekt dat een kind niet zou moeten weten. over; of de nonchalante manier waarop maffia-gelinkte tieners flirten, roken, feesten en ruzie krijgen buiten een begrafenis (wat laat zien hoe gewoon begrafenissen zijn in deze omgeving).
Esposito’s regie is schoon en efficiënt – er zijn hier niet veel coole uitspattingen, alleen een camera die altijd op de juiste afstand lijkt te staan van de emoties die hij vastlegt, en uitvoeringen die verstandig worden gemoduleerd, of de personages nu toespelingen fluisteren en verhulde bedreigingen of slaan mensen. boven. Maar het is het script dat de meeste indruk maakt. Dit is, in de meest complimenteuze zin, een film die duidelijk is geschreven door een acteur, met een instinctief gevoel voor wat acteurs nodig hebben om hun werk goed te doen: motivatie, een duidelijk doel en fysieke details die kunnen helpen betekenis te geven en humor en humor toe te voegen. verrassing tot een somber materiaal.
Als Rose, de hoofdrolspeler en surrogaat van het publiek, brengt Emily Bader de bekende rol tot leven van de jonge gevangene die vrij wil zijn maar daarbij haar familie niet wil verliezen (een verhaal dat zich meestal afspeelt in kleine plattelandsgebieden). ). steden, hoewel buurten in grote steden functioneel vergelijkbaar zijn). De ondersteunende cast geeft haar genoeg om op te reageren, van de hooghartige vluchtigheid van haar kettingrokende oudere zus, Connie (Odessa D’Azion) tot de zelfverloochenende, misleidende trouwpraatjes van haar moeder (Esposito, die voor zijn eigen camera stapt) tot de geniale dreiging van zijn vader (Domenick Lombardozzi), die glimlacht terwijl hij de loyaliteit van zijn familie op de proef stelt door te vragen: “Vertrouw je me om dit vliegtuig te besturen?” vergrendelt het vervolgens herhaaldelijk en verwacht hosanna’s en dankbaarheid.
De meest intense momenten van de film zijn niet de afranselingen en moorden, maar die waarin Rose in gevaar wordt gebracht door een ander lid van haar hechte gemeenschap en onder druk wordt gezet om een beslissing te nemen die ze niet wil nemen. We leren genoeg over haar wereld om te weten dat al deze beslissingen uiteindelijk niet over haar gaan of zelfs over de persoon die erom vraagt, maar over de noodzaak om de gevestigde orde voortdurend te versterken, of het nu gaat om ja zeggen tegen een huwelijksaanzoek of ermee instemmen om maar niet te spreken over een geweldsmisdrijf dat gebeurde voor je neus. Tv-toestellen die in verschillende huizen en bedrijven te zien zijn, spelen vaak series tabloid-interviews zoals ‘The Sally Jesse Raphael Show’, waardoor een griezelig, komisch schouwspel ontstaat van de stille wanhoop waarin Esposito’s personages worden geboren en kunnen sterven terwijl ze proberen te ontsnappen. Het dichtste equivalent van “Fresh Kills” in het algemeen sentiment is waarschijnlijk HBO’s versie van Elena Ferrante’s “My Brilliant Friend”, een toneelstuk uit de jaren 50 dat zich afspeelt in een klein Siciliaans stadje dat wordt gedomineerd door de georganiseerde misdaad, waar vrouwen verstrikt raakten in de bloedige zaken van mannen. zelfs toen ze probeerden hun hoofd naar beneden te houden en een ‘normaal’ leven te leiden.