Er is ook een luisteraspect aan de muziek van Michael Shannon. “Eric LaRue,” een film die waarschijnlijk vergelijkingen zal trekken met “Mass” wanneer deze uitkomt. “Eric LaRue”, een bewerking van een toneelstuk dat na Columbine is geschreven door Brett Neveu in 2002, blijft deprimerend actueel, hoewel een van de sterke punten ervan is dat het nooit het gevoel heeft dat het een allesomvattend statement probeert te maken over schietpartijen op middelbare scholen. Het is een karakterstudie over een moeder en vader die op heel verschillende manieren willen genezen, rouwen en zelfs geloof vinden nadat hun zoon het onvoorstelbare heeft gedaan. Het laatste gesprek is overdreven gescript en raakt een paar valse akkoorden, maar ik bewonderde deze film echt in zijn subtiele, stillere momenten, zorgvuldig twee complexe personages tekenen en een paar uitstekende acteurs ze volledig laten belichamen.
De lang ondergewaardeerde Judy Greer geeft haar meest dramatische rol tot nu toe als Janice, de moeder van Eric LaRue, een jongen die, moe van het pesten in zijn leven, een pistool oppakt op school en drie van zijn klasgenoten neerschiet. Ze ziet er bijna versuft uit, niet in staat om van punt A naar punt B te gaan. Wie kan haar dat kwalijk nemen? Sommige situaties waarin Janice zich bevindt, zijn een beetje verzonnen – een cliënt staat erop dat ze hem bijvoorbeeld een pistool verkoopt op haar vastendag op het werk – maar ik zag Greer in haar stilte bewegen, in staat om een vrouw over te brengen wiens script boven haar is verscheurd . Ze is verdwaald en doelloos, onzeker over de plaatselijke pastoor (Paul Sparks), die erop staat dat ze de moeders ontmoet van de kinderen die haar zoon heeft vermoord.
Terwijl Janice worstelt met de rol van geloof en vergeving, duwt haar man Ron (Alexander Skarsgard) hard in de andere richting en vindt hij vrede in een nieuwe kerk onder leiding van een innemende figuur gespeeld door Tracy Letts. Een andere parochiaan wordt gespeeld door Alison Pill, die een ondersteunende structuur voor Ron wordt als hij verleiding begint uit te beelden. Terwijl Janice bijna lijkt te willen bestaan in haar pijn, haar lasten met zich mee wil dragen, zoekt Ron naar een manier om ze kwijt te raken, de klassieke voorstelling van Jezus als de manier om die last te verwijderen. Het is een fascinerende ontleding van hoe twee mensen, vooral een moeder en een vader, verschillend kunnen reageren op zoiets vreselijks.