De alleman hier is Cliff, een handelsreiziger die het thuis echt moeilijk heeft. Onderweg komt hij een collega tegen van een eerder mislukt plan genaamd Ricky (Kit Harington). De ‘Game of Thrones’-ster speelt Ricky als een van die gevaarlijke figuren die niet te vertrouwen zijn, maar Cliff heeft niet veel keus. Ricky overtuigt hem ervan dat een handelsreiziger de perfecte dekmantel is voor een drugsdealer. Zoals Cliff zegt, heeft hij een “route en een routine”. Niemand zou vermoeden dat de eikel in de voorsteden werkt voor een gevaarlijke kartelleider genaamd John, gespeeld door Josh Lucas in een enge rol. Voordat je het weet, zijn Cliff en Ricky aan het dealen in drugs en Ricky heeft plannen die misschien niet in het belang van Cliff zijn.
Blackhurst regisseert “Blood for Dust” met een duistere drive. Het vindt meestal plaats in slecht verlichte achterkamers, louche motels en / of onder het dashboardlicht van een auto. Het is een bewonderenswaardig gestroomlijnde aangelegenheid die zijn cast zijn kracht laat zijn, inclusief solide bochten van Stephen Dorff en Ethan Suplee. Ik merkte dat ik minder geïnteresseerd was in het verraad en de complotten dan alleen tijd doorbrengen met deze personages. Een ‘sollicitatiegesprek’ tussen Cliff en John is bijvoorbeeld angstaanjagend gedenkwaardig, maar minder vanwege de plotdetails dan vanwege de toon die het zet. Ik heb hier zo vaak het tegenovergestelde van gezegd dat het bijna saai wordt in mijn tv-recensies, maar hoewel zoveel televisieprestige aanvoelt als een langspeelscript dat in de loop van een seizoen is uitgerekt, voelt ‘Blood for Dust’ bijna aan alsof het beter had kunnen werken als een gelimiteerde serie. Laat dat stof in je huid zinken. En je longen.
Over stof gesproken, er is veel stof in het dorre nergens waar Stuart Gatt is. “Stof vangen” ontvouwt zich. Erin Moriarty (“The Boys”) schittert als het middelpunt van deze thriller met vier personages, maar iedereen worstelt hier om te ontsnappen aan de botte mechanica van een script dat niet zozeer over mensen gaat als wel over onvermijdelijke tragedies. De film is gebouwd op een country/city-dynamiek die daar sterk op leunt als een dramatische basis, en ik werd weggetrokken van het realisme dat door de eerste akte tot stand kwam toen de melodramatische wendingen zich opstapelden.