Ik begrijp dat “Living” begon met een drankje gedeeld tussen jou, Kazuo Ishiguro en Stephen Woolley.
Zoals je zei, ontmoette ik Ishiguro, met Stephen Woolley. Ze waren oude vrienden en ze zijn filmnerds. Ze brachten die nacht door met elkaar uit te dagen om nerdachtige feiten te weten te komen, over film in het algemeen, maar vaak over Britse film, Britse zwart-witfilm van ongeveer 1930 tot ongeveer 1960. Maar aan het einde van de avond waren Ishiguro en zijn vrouw, fluisterend, kwam naar buiten en zei: “We weten wat je volgende film zou moeten zijn.” En ik zei: “Wel, als je er klaar voor bent, laat het me dan weten.” En toen, later, belde Stephen me op en zei: “Dit is het plan.”
Jullie dachten allebei dat jullie perfect zouden zijn voor de hoofdrol in een “Ikiru”-remake, maar wat vond je van die beoordeling? Een van de redenen waarom ik persoonlijk reageerde op “Living”, vond ik, is dat ik ben opgegroeid in Engeland met grootouders die het altijd “een beetje saai” vonden om over hun afnemende gezondheid of persoonlijke worstelingen te praten, zoals je in de film zegt. Williams belichaamt een zeer Brits merk van stoïcisme.
Toen ik het over het personage had, waren de meeste van mijn gesprekken met Oliver Hermanus, die de film zo briljant regisseerde. Hij is Zuid-Afrikaans en ik weet niet of dat op de hoogte is [his attitude toward] Willems. Ik kan dit niet garanderen, maar ik denk dat het waarschijnlijk helpt. We hadden veel discussies. En het was heel interessant voor mij om met iemand uit een andere cultuur te praten over, zoals je zegt, [that characteristic of] je grootouders of mijn vader. Mijn vader was een heel gesloten man die nooit probeerde onnodig lawaai of gedoe te maken. En toen hij stervende was, probeerde hij te sterven met zoveel waardigheid en zonder zoveel mogelijk problemen te veroorzaken. Ik ben er dus geen onbekende in. En daar heb ik best wel bewondering voor. Ik weet – waarschijnlijk nu, in psychiatrische kringen – dat ze zouden zeggen dat het een rampzalige manier is om je leven te leiden. Maar aan de andere kant kun je soms niet anders dan denken: “Wow. Dit is iets om te doen.”
Er is veel aan Williams om te bewonderen, hoewel ik ook naar hem verlangde. De complexiteit van dit personage heeft “Ikiru” zo rijk gemaakt, en ik kan me voorstellen dat het lonend was om mezelf te wijden aan Ishiguro’s vertaling van dit verhaal. Eén dialoog in het bijzonder, tussen Williams en Margaret, vindt plaats in een pub. Het is een enorm ontroerende scène. Wat zijn je herinneringen aan het filmen ervan?
Nou, we hebben er veel aan gewerkt. Ik wilde zijn verdriet over het verlies van zijn vrouw en de duur van haar weduwschap benadrukken. Ik vond dit belangrijk in zijn omgang met Margaret. Ik heb heel, heel hard gewerkt. Ik heb me minutieus voorbereid en tegen de tijd dat we daar aankwamen, had ik het in mijn slaap op 25 verschillende manieren kunnen doen.