In de kern is muziek een subjectieve ervaring. Zelfs de technisch meest bekwame muzikant geeft misschien de voorkeur aan mathrock, en sommige mensen houden daar niet van. Soms kunnen sterk vervormde geluiden en dissonante melodieën een grote aantrekkingskracht uitoefenen. Het beperken van alle uitgebrachte albums tot de top 10 is een puur subjectieve exercitie.
Er zijn echter enkele factoren waarmee rekening moet worden gehouden bij het uitdelen van een beoordeling voor creatieve inspanningen. Evolueert de artiest in zijn eigen geluid? Is er iets nieuws en spannends te merken aan de productie, het schrijven, arrangeren, etc.? Verlegt het op enigerlei wijze grenzen, of het nu in het nadeel is van de artiest zelf of de voortgang van een genre? Of heeft deze schrijver het album simpelweg te lang herhaald? (Kijk, hier gaan we weer subjectief zijn.)
Bij het maken van de lijst dit jaar hebben we getracht genrespecifieke grenzen te verleggen. Zeer weinig van de albums zouden strikt als dubstep, strikt house of strikt drum & bass worden beschouwd. Deze tien artiesten toerden buiten hun comfortzone of creëerden geheel nieuwe soundscapes voor hun projecten, sommigen hebben misschien gewoon eerdere successen verbeterd. Elk van hen creëerde dit jaar een luisterervaring die bekendheid en erkenning verdient.
1. Grabbitz – Tijd is niet echt
[Grabbitz’] Zijn eigen muzikale geschiedenis en liefde voor rock hadden een sterke invloed op zijn producties en leidden ons naar zijn nieuwe release, tijd is niet echt🇧🇷 Oppervlakkig gezien is de albumtitel zelf een eerbetoon aan de afgelopen jaren, toen we allemaal binnen zaten en de dagen in elkaar overvloeiden. Onder de oppervlakte zou het een verwijzing kunnen zijn naar de grote verscheidenheid aan maten op het album die luisteraars van begin tot eind laten gissen.
De enige rode draad tussen elk nummer is, bijna onnodig te zeggen, Grabbitz. Maar dit verwijst niet naar de persoon, maar naar het merk en thema dat die persoon heeft vastgesteld. Brullende drums, gruizige gitaarriffs, ongelooflijke zang en een oneerbiedige waardering voor hun roots, de Grabbitz-albumervaring is echt anders dan al het andere in elektronische muziek.
2. i_o, Lights – Magazijn Zomer
Warehouse Summer combineert, zoals de naam al aangeeft, twee ideeën: ‘s avonds laat dansen in een donker pakhuis, maar ook zonlicht en de hoop van de zomermaanden. Hoewel i_o bekend stond om zijn techno, komt zijn geschiedenis als drum & bass artiest ook terug op het album, zoals op “Leave It” en “Prayers”. Progressieve house-elementen doordringen ook het album, wat de kracht van i_o aantoont, niet alleen als technoproducer, maar ook als muziekproducent.
3. Feestgunst – RESET
RESET lijkt met opzet een naam te hebben gekregen, aangezien PF allang is verbannen naar het trap- en feestgeluid waarmee hun carrière begon. Gezien de alomtegenwoordigheid van sommige van zijn vroege nummers zoals “Bap U” of “Wiggle Wop”, om nog maar te zwijgen van de naam van de artiest zelf, is het niet geheel verrassend dat fans die kant op neigden. Maar hij heeft hard gewerkt tijdens de pandemie en bracht in 2020 THE ISOLATION ALBUM uit, een verzameling experimentele en meer ingetogen producties.
Nu is het klaar voor een volledige herstart en we kunnen niet stoppen met luisteren. Eerder uitgebrachte singles “Save Me”, “Superhuman”, “I See You” en “Losing My Mind” konden een aanzienlijk maar beperkt bereik van de volledige albumervaring onthullen. Het complete project is zeer goed ontworpen en werkt als een compleet verhaal.
4. IMANU – Ontvouwen
Voor het debuutalbum van IMANU, die eerder drum & bass uitbracht onder de naam Signal, zijn speelse instrumentatie en creatieve sounddesign de namen van het spel. Van het iconische openingsnummer met Kučka tot samenwerkingen met DROELOE, The Caracal Project, Wingtip & What So Not, Louis Futon, Zonderling, Pham en josh pan, en nog veel meer, elk nummer is een duik in iets ongelooflijks.
5. ODESZA – Het laatste afscheid
Over het album zegt de band: “5 jaar later en hier zijn we dan: ‘The Last Goodbye’. Het is een album waarin de kracht van verbinding centraal staat. Terwijl we het schreven, begonnen we ons te realiseren hoe beïnvloed en geïnspireerd we zijn door de mensen om ons heen. Hoe we stukjes van onszelf doorgeven aan anderen en die invloed met ons meedragen – die we in elkaar weergalmen. Het was een bewustzijn dat we niet helemaal begrepen, en hoewel we het op prijs stelden, wilden we dat dit project onze dierbaren en ons gemeenschapsgevoel zou eren. ‘The Last Goodbye’ gaat over terugkomen om elkaar te vieren. Het is bedoeld als een gedeelde plaat: we hopen dat luisteraars het samen kunnen ervaren, met vrienden, dansend en genietend van dat gevoel van verbondenheid na zo lang uit elkaar te zijn geweest.”
6. Schuldig – ‘Nummer Vier’
Terwijl artiesten als Flume, Tipper, G Jones en anderen vaak worden geprezen om hun unieke geluidsontwerp, krijgt Culprate niet zoveel eer. De afgelopen 10 jaar schitterde de Britse kunstenaar met creatieve oeuvres, terwijl hij ook samenwerkte met onder meer Modestep, Mefjus, Mr. Bill en meer, en zelfs Skrillex zelf remixen. Zijn album ‘Number Four’ uit 2022 (vertaald uit het originele Grieks) is een ander voorbeeld van grenzen verleggen, een onnavolgbare zoete traktatie voor zowel koptelefoongebruikers als audiofielen.
7. Moore Kismet – UNIVERSO
Het album verkeert al minstens zo lang in een staat, met de eerste single, “Rumor”, die nu al meer dan een jaar uit is. Met de exponentiële groei van de carrière van Moore Kismet hebben fans van bijna elk niveau kunnen groeien en het proces in de loop van de tijd met hen kunnen zien ontvouwen, iets dat zelden op zo’n alomtegenwoordige manier gebeurt.
8. Schaduwen – Van een ader
Wanneer Alix Perez en Eprom samenwerken voor alles wat met Shades te maken heeft, moet je opstaan en opletten. Eprom, zelf een getalenteerde producer en tijdgenoot van G Jones, en drum & bass-tovenaar Alix Perez, trapte in 2015 af met hun titelloze debuut-EP Shades. Nu, zeven jaar later, zijn ze op hun tweede album en ze hebben nog nooit zo synchroon geklonken.
Het bundelen van hun talenten, in termen van genres die ze onafhankelijk produceren, is niet zo’n ingewikkelde taak. Maar de manier waarop ze elkaars sterke punten bespelen en iets nieuws vinden, is inspirerend.
9. Wat het niet is – Anomalie
Zonder overdrijving is Anomaly het beste werk van WSN tot nu toe (en hij is het daarmee eens). Hoewel het project slechts 11 nummers en 34 minuten beslaat, voelt het nooit alsof het op gang komt en naar het einde toe racet. Integendeel zelfs, want er is geen seconde ruimte om op adem te komen terwijl elk nummer krachtig vooruitgaat en het verhaal opbouwt.
10. Schreeuwwolf – exuvium [OBLIVION Pt. 2]
Sinds het begin van het Crywolf-project heeft muziek altijd elementen van introspectie en zelfontdekking tot uitdrukking gebracht. Door de eigen strijd van de artiest met geestelijke gezondheid, werden de ervaringen en lessen die hij tijdens zijn reis had geleerd, centraal in de muziek gespeeld. Behalve dat het een extreem getalenteerde muzikant is, geeft de achtergrond het nummer ook een extreem visceraal en vertrouwd gevoel.
Dat motief is niet meer in het oog springend dan hun laatste album, exuvium. [OBLIVION Pt. II], ontstaan na een periode van intense onrust. De pijn en het verdriet in de muziek is bijna voelbaar, de krachtige melodieën en teksten suizend door de speakers met intense woede.