Grace hoort van DCI Harris (Thoren Ferguson) dat haar broer een andere priester heeft vermoord en vervolgens zelfmoord heeft gepleegd. Grace weigert te geloven dat hij tot beide in staat is. Evenmin doet de excentrieke moeder-overste (Janet Suzman), die hen vertelt dat hij bezeten was door een demon, en dat beide doden deze bezetenheid zouden overwinnen. Ook in de mix is Father Romero (Danny Huston), die uit het Vaticaan is gekomen om het land opnieuw in te wijden om het schoon te maken na de brute doden.
Vanaf daar ontspoort de film met overvloedige flashbacks en mogelijke hallucinaties van Grace’s moeilijke jeugd, griezelig ogende religieuze ceremonies die plaatsvinden in de 12e eeuw, en visioenen van nonnen en priesters die zichzelf van kliffen werpen tot hun dood. Geen van deze verschillende draden is zeer succesvol met elkaar verweven, waardoor het centrale verhaal verward blijft en de uiteindelijke onthulling belachelijk en ongelooflijk voor de hand liggend is.
Malone is hier niet in haar element en slaagt er nooit in een greintje waarheid te vinden in Grace’ reis. Is ze een rouwende zus die vastbesloten is de waarheid over de dood van haar broer te achterhalen? Een verloren ziel die een spiritueel ontwaken nodig heeft? Een vrouw die een mishandelde jeugd onderdrukte door haar misbruiker te confronteren? Elk van deze motivaties zou hebben gewerkt om de uitvoering in een soort emotionele waarheid te wortelen, zelfs als de plot het rijk van het fantastische binnengaat.
Ook aan geen van de ondersteunende karakters wordt veel diepgang gegeven. Pater Romero lijkt alleen te bestaan om de tentoonstelling met het publiek te delen en dingen aan Grace uit te leggen. De moeder-overste en haar kring van nonnen voeren een horrorshow op wanneer ze maar kunnen, of het nu gaat om cryptische dialogen of de verminking van hun lichaam. Ze zijn natuurlijk raar, maar elke non waarmee Grace omgaat heeft geen unieke persoonlijkheid buiten haar ijverige lijden. “Toewijding” ziet ze niet als personen, alleen als vaten voor onheilspellende toespraken en ritueel geweld.
Samen met het clichématige script van Smith en co-schrijver Laurie Cook, zijn de meeste beelden van de film even lui. Figuren zweven achter Grace terwijl ze verschillende kamers onderzoekt. Vaak draaien de nonnen zonder enige reden hun hoofd opzij, alsof ze figuranten proberen te zijn in Ken Russells ‘The Devils’. Verschillende sequenties lijken rechtstreeks uit die veel betere film over religieuze manie en fanatisme te zijn gehaald.
Ondanks de verbluffende locaties filmen co-cinematografen Rob Hart en Shaun Mone de glooiende groene heuvels en oude gebouwen zonder veel panache, waarbij ze de voorkeur geven aan duisternis in bijna elke hoek, of de personages zich nu in een ziekenhuis, politiebureau, pastorie of een klif bevinden. Er is ook weinig visueel onderscheid tussen de tijdlijnen, die onverbiddelijk in elkaar overvloeien op een manier die interessant zou kunnen zijn als de daadwerkelijke backline niet zo verwarrend was bij de uitvoering op scriptniveau.