“Tiny Beautiful Things” doet zijn naam eer aan en biedt kleine momenten van het sublieme, nog aangrijpender door de kwetsbaarheid van zijn personages. Hahn levert; soms is ze melancholisch of bombastisch, maar altijd met een vleugje slordigheid. Crawford levert ook een sterke, moeiteloze uitvoering en belichaamt de neiging van adolescenten om over te gaan van kwetsbaar kind naar rechtschapen volwassene naar nieuwsgierige tiener.
De show stuitert tussen meerdere tijdlijnen, met name tussen de huidige Claire en haar tienerzelf in de twintig, gespeeld door Sarah Pidgeon. Dat is het moment waarop haar moeder stierf, en dus, naast de verhaallijnen over volwassen worden, ervaart de jongvolwassene Claire veel ‘lasten’ waarvan ze niet wist dat ze zouden zijn – het laatste geschenk dat haar moeder ooit voor haar zou kopen, Bijvoorbeeld.
“Tiny Beautiful Things” is een doordachte verkenning van pijn en hoe oude wonden blijven hangen, met een speciale focus op het moederschap. Claire voelt zich schuldig voor alle keren dat ze haar moeder afsnauwde, zoals toen ze het laatste cadeau teruggaf, omdat ze iets duurders wilde. En ze worstelt met Rae, die twee vaker schreeuwen dan praten. Claire herinnert zich haar moeder als aardig, geduldig en kalm, maar ze kan deze eigenschappen niet delen met haar tienerdochter. Ja, er is daar veel liefde. Toch zit Claire vast om dit uit te drukken als een verlies dat nog moet gebeuren – ze heeft zichzelf en Rae voorbereid op een tragedie, waarbij ze zich elk gevecht voorstelt als hun potentiële laatste gesprek en zichzelf bewapent met de mogelijkheid.
In deze onrustige moeder-dochter-echokamer gaat ‘Tiny Beautiful Things’ dieper in op klasse, rijkdom en armoede. Claire groeide arm op in een huis dat haar moeder bouwde om te ontsnappen aan het misbruik van de vader van haar kinderen. Claire is de eerste in haar familie die naar de universiteit gaat en ontdekt dat ze anders is – degene met zelfgemaakte kleren en een moeder die met haar naar de universiteit gaat en haar studiebeurs deelt. Ze vertelt Frankie vaak dat ze meer wil dan de relatieve armoede waarin ze opgroeide – ze wil boeken, reizen en kunst. Haar moeder lijkt het nooit persoonlijk op te vatten, maar als ze erop terugkijkt, schaamt Claire zich ervoor dat haar moeder zich schaamt, wat haar huidige status als middenklasse des te ongemakkelijker maakt voor Claire, die achter in de vijftig is. Ze ziet haar economisch succes als een manier om haar moeder te verraden en trots te maken.